Onder een hoek van 45o tegen de wind in schuifelend, temperatuur onder 0, kater, mysterieuze spierpijn, gevoelsmatig te vroeg in de ochtend terwijl het al ruim middag is…ja de wereld is mooi want het is weer Airwaves tijd! Traditioneel loop ik met straffe pas richting hostel, eterij en off-venue locatie KEX. Voor zij die vorige editie niet bij waren: kex, IJslands voor koekje; gebouw is voormalig koekjes fabriek; IJslands humor, u weet wel. In KEX, een buitengewoon leuk ingericht hostel met een geheel eigen stijl ga ik mijn aftrap van Airwaves ’12 beleven in de vorm van zo veel mogelijk koffie en Blouse.
Blouse, drietal, US, dromerige pop voorzien van scherpe synth om hier en daar aan te geven waar het gevaar dreigt. Aangeschoven aan een tafel met een zeer goed gekapt IJslander voorzien van macbook, dreigende bril en minzame uitdrukking ga ik na in mijn hoofd of er betere manieren zijn om op te starten en kom alweer tot mezelf als ik door het raam naar de besneeuwde berghellingen aan de overkant van de baai aan het bekijken ben terwijl de muziek over me heen kabbelt. Blouse dus. Lekker zo op de vroege middag. Ik vind dat ze vrij goed naar The Cure geluisterd hebben, en mijmer hardop tegen roller-derby meisje reisgezellin over wat er gebeurd zou zijn met de jaren 80 als Robert Roberta was geweest en een stuk minder interessant. Mentaal dan. Of diep. Niet dat dit geen uitstekend begin is.
mij=Door: Andrew. Foto's: Dennis
Direct door naar het eerste drama van de week: verdwenen pers-polsband. Onmogelijk! Niet thuis nadoen lieve lezers, wij zijn experts. Bandje terug gevonden, bandje omruilen, alles in orde buiten zeker 5 jaar korter leven ivm stress maar goed, wij zijn helden en hebben dit er graag voor een artikel over. Om onze gezamenlijke doorzettings-/oplossingsvermogen en algemene moed te vieren wordt direct bij boekhandel Eymundsson een tafel in de built-in koffiebar bezet voor versterkende cappuccino en kokos klatti. Tenslotte is het onder 0 en waait het be-lach-e-lijk hard. Op krachten blijven is dus raadzaam. Strategisch, deze boekhandel, want het is tevens een off-venue locatie waarvan deze Airwaves ’12 overladen is (stuk of 35 off-venue deze keer -red.) . Zo maken wij tijdens het ontdooien fijn elektronisch gitaargepingel mee van de soundcheck van RIF, maar we blijven niet.
De elementen weer trotserend ben ik richting een andere off-venue: Sirkus Port, dat nagenoeg onvindbaar lijkt te zijn (voornamelijk omdat we denken dat het niet is op de plek waar het echt is) wat in een best komische speurtocht resulteert tot we het vinden. Dat laatste is het belangrijkst, en hier maken we Futuregrapher mee aka Árni, een elektronica koning die vandaag een zeer lounge achtige sound presenteert tot hij wordt bijgevallen door zanger/rapper/weetniet Guðjón die ondanks de bevlogen teksten me meer irriteert dan bekoort. Vooralsnog is het alleen Damon Albarn dat gelukt, irriteren én bekoren dan. Detail: best geliefd is IJsland bij Albarn. Goed, Futuregrapher is klaar, maar we moeten nog even wachten voordat we de artiest waar voor we hier zijn kunnen mee maken want de pauze bij de wissel wordt onverwacht overgenomen door Tanya & Marlon (we had a name once, but it was copywrited). Zij geweldig in Star Trek uniform met Vulcan oortjes (nep, gecontroleerd. -red.), hij wild springend en knoppen draaiend. De jazzy invloeden op Futuregrapher is weg: hier is een meer eigenzinnige elektronische dans. Zonder angst steelt het duo de twintigachtige minuten tussen de optredens; voor deze daad alleen al zijn ze geweldig. Zoek maar in de spelonken van het internet: foto's zijn als de beter opgeleide en vooral jongere overburen van Die Antwoord. Minder ZEF en meer IJslands.
Nu waarvoor we hier zijn: Nova Heart. Niet verwarren met de 80’s Canadezen, hoewel China-US-Canada-China de bewegingen zijn van Helen. Ze is mooi, duister en mysterieus en maakt ditto muziek in een poppy sausje. Ik, biertje in de hand, onderuit op een oude sofa tegen de verwarming aangeplakt kan haar niet zien, maar wat ik hoor is geweldig. De venue Hemmi og Valdi is afgeladen vol: er zijn meer mensen afgekomen op de kleine Chinese en haar twee medebandleden dan alleen wij. Dennis laat zich tussen de mensen glijden camera in de aanslag. Bij het wisselen van de nummers bedankt ze uiterst beleefd het applaus. Duister electropop, gepolijst en kundig overgebracht. Heel kundig. Ze is goed, en ik fantaseer een grotere venue voor haar waar mensen kunnen bewegen en dansen, grotere podiums. Nova Heart is tegelijk te groot en perfect voor deze mini venue, de charme van de kroeg is degelijk een aanvulling als een beperking Terug in de realiteit van nu is het geweldig, deze duistere kroeg, deze rotte bank. Biertje op. Immer voorbereide Dennis merkt nog op dat een en ander van Nova Heart via de bekende filmpjesbak boven water te krijgen is van SXSW optredens. Checken dus. Nu eten. Bandjes kieken is zwaar werk!
Aangesterkt met de nodige after-dinner cappuccino vertrek ik naar het altijd prachtige en verbazende Harpa. Het is donker, en de lampen maken het geweldige pand nog mooier: vandaag roze, paars en groen van onder naar boven. Wij gaan de Silfurberg zaal onveilig maken, momenteel het domein van Record Records die toch wel een bijna onbescheiden aantal van de jonge IJsland giganten in huis hebben. We zijn op tijd om hier mee te maken Ojba Rasta, IJslandse reggae met een lichte balkan tint (het kan echt!), volledig uitgerust met grote podium bezetting en koper blazers.
Nice, en hoewel de band met een uitzondering wat mat over komt kan ik niet anders zeggen dan dat ze als een goed gesmeerde machine opereren. “We have a debut CD out” wordt er nog gehint vanaf het podium, “please, buy our stuff!”. Geinig, ik pas. Hierna Mammút, die even profi als label-broeders de rasta’s de set afwerken.
Mammút is intens voor zulke jonge mensen. Mogelijk omdat ze zo jong zijn deelt de reisgezellin mee, en toch timmeren ze meer dan acht jaar aan de weg. Deze discipline merk je ook: tekst en geluid wordt de zaal in geduwd door de sprekende handen van zangeres Katrína, een podium elfje met machtige stem. De Silfurberg zaal is, zoals heel Harpa, erg goed ingericht en met aandacht voor kwaliteit opgetrokken. De geluidskwaliteit is fantastisch (hoewel hard), en Mammút maakt hier optimaal gebruik van in geluid en licht. Halverwege wordt gebiecht: “we’re trying to get a CD out, but it’s cursed!”, “it doesn’t want to make the dates we set for it!” om verder positief op te merken dat het fijne optreden vast de vloek van de trage CD vast opgeheven heeft.
Sykur neemt het podium over om met bouncy electro-pop een super-feest te bouwen. Voor mij is het geweldig aan deze band het hoge party gehalte maar vooral ook de geweldige stem van zangeres Agnes. Deze lange vrouw torent boven iedereen uit vanaf het podium en is voorzien van een werkelijk geweldige stem: ze kan zowel bubblegum pop als brullende soul diva vertolken zonder enige moeite, verbluffend! Genietend van het zeer overvloedige camera aandacht roept ze de zaal op om te dansen, en wordt gretig gehoorzaamd door het toegestroomd IJslands en buitenlands publiek.
Wie is voor het eerst hier in Reykjavik? wordt vanaf het podium geïnformeerd (verassend weinig handen). Voor de mensen die daadwerkelijk voor het eerst hier zijn, en voor alle andere mensen natuurlijk ook wordt Reykjavík opgedragen. “I’d forgotten how much FUN Airwaves is!” gilt Agnes, daarmee mij een perfecte afsluiter gevend voor dit eerste artikel: Airwaves is fun, een geweldig festival op een toplocatie. Blij dat ik er weer bij ben.
4 reacties