Dan Brown als zanger was meer een brulaap en een schreeuwlelijk. Liam Cromby nam de vocalen over. Die waren veel cleaner dan die van Brown. Die pasten ook veel beter bij de genrewisseling die We Are The Ocean voor ogen had. Exit Brown dus, welkom Cromby. Het gerucht gaat dat Brown nu de tourmanager van We Are The Ocean is en dat hij keurig de opbrengsten van de t-shirtverkoop registreert. Bij heldere vocalen past een heldere productie en een zuiverder genre. Niks geen postcore meer, maar meer een Bush-achtige grootstedelijke rockbenadering. Zeg maar gerust een soort Nickelback voor blanke stadse jongetjes. De een vindt dat een geniale zet, de ander, waaronder ik, vindt het allemaal wel heel erg binnen de lijntjes gekleurd en te keurig. Ik mis dat overstuurde grove randje van Brown, ik mis de tomeloze woede-aanvallen die uit je speakers knallen. Wat ik vooral overhoud aan deze plaat is dat ik een soort Silverchair hoor, die emo is gaan maken. Op het eerste gehoor best een prettig geluid dat opzien baart. Op de lange termijn krijg ik niet de neiging om deze plaat nogmaals uit de kast te trekken en de cd-speler op repeat te zetten. Er is niks mis met de songs. Die hebben een kop en een staart en zitten verdomd aardig in elkaar. Maar het is allemaal te verzorgd, te doordacht en te zeer gemikt op een megadoelgroep waardoor ik afhaak. Ik wil naast oprechtheid ook dat foutjes en slordigheden doorklinken op een cd, simpelweg omdat echte opgekropte frustraties en woede-aanvallen zich niet op alle fronten laten beteugelen.
mij=Hassle/Suburban
4 reacties