Paul Banks – Banks

Al sinds augustus heb ik reikhalzend uitgekeken naar Banks, het tweede solo-album van Paul Banks. En nu ligt het dan eindelijk hier naast me op mijn bureau. Banks (vooral bekend als zanger van de New Yorkse band Interpol) weet me keer op keer te boeien met zijn donkere, cryptisch teksten. En dat is knap want ik ben al bekend met de beste man sinds het uitkomen van Turn on the Bright Lights (2002). Sindsdien kwamen heel veel andere mooie platen uit en zou het niet raar zijn dat de aandacht wel eens kon verflauwen. Eigenlijk heb ik hem afgelopen vakantie herontdekt: ik fietste drie weken door Frankrijk en Interpol bleek hele prettige fietsmuziek. Muziek met een duidelijk ritme, en daar hou je als fietser van. Er zijn weinig dingen mooier dan 's nachts over de Champs Elysees te crossen en 'It is up to me now, turn on the bright lights' op je mp3-speler te horen, terwijl cocktaildressend Parijs in door armoe voortgedreven taxi's links en rechts langs je heen raast. “NYC” ademt superieur de sfeer van een metropool, en dat is vooral vanwege de songtekst. En dat is wat mij betreft ook de reden waarom ik het album Banks zou aanbevelen, de teksten zijn weer erg goed. Vanaf de raadselachtige opener “The Base” (laatste tijd vaak te horen op Pinguin Radio) werd ik het album ingezogen. Single “Young Again” en afsluiter “Summertime Is Coming” kunnen zich wat mij betreft meten met het beste werk van Interpol. Minder ben ik jammer genoeg te spreken over het gebruik van rare stemmetjes en (film?)samples. “Another Chance”, het moet gezegd worden, is een draak van een nummer. Maar het merendeel van het album is gelukkig heel goed en het is sowieso goed dat Banks experimenteert. Enerzijds omdat het stramien van Interpol voor Banks veel te verstikkend is geworden, anderzijds omdat die formule zo ondertussen al door minimaal twintig bands wordt nagedaan. Op Banks vindt Paul zichzelf opnieuw uit met een breder instrumentarium en een nieuwe zak vol met verhalen. Hoera!

mij=Matador