Een week of wat terug, mokte ik dat het nieuwe album van Visible Cloaks conceptuele kansen onbenut liet. Hoe anders gaat Joni Void te werk. Visueel klopt alles, en muzikaal rolt zijn synths-exercitie ook al stukken beter uit. Zou het toeval zijn? Eerst het conceptuele. Een Lynchiaans verwrongen zelfportret siert de voorkant, op de achterkant resteert van de man en muzikant zelve slechts de mond. Wie de plaat ‘openslaat’ maakt kennis met zijn muzikale innerlijk, de stemmige privé-puzzelstukjes die Mise en Abyme hebben gevormd. Bij een computermuzikant leidt die weg uiteraard naar de Finder van zijn iMac! Een grapje voor nerds, op een plaat voor nerds. Een album lang haalt Joni Void met de muis vocalen uit elkaar, en zet hij ze mooi (met clicks ‘n cuts) weer in elkaar. ‘My sounds are subliminal, layers you will know, truths I will never show.’ Het resultaat doet op Side A denken aan Medúlla van Bjork, haar laatste werkelijk sterke plaat. Toch komen alle Casio’s, ademtochten en omgekeerde ‘nedroow’ (sorry!), pas werkelijk tot hun recht op de sterke b-kant. Daar glorieert Joni Void in de donkere kamer-house exercitie “Voix Sans Issue”, en het emotionele “Deep Impression/Im Depression”, waarin een text to-speech synthesizer manisch voordraagt. Het daaropvolgende “Persistence” had de plaat wat mij betreft mogen besluiten, met een intense drone. Joni Void voegt echter koppig nog een wat overbodige Boards of Canada-‘remix’ toe. Er moet ook in de toekomst nog wat aan zichzelf te sleutelen overblijven, vermoed ik.
File: Joni Void – Mise En Abyme
File Under: Wie knutselt, verbetert
File Audio: Bandcamp