It’s like the light, —
A fashionless delight
It’s like the bee, —
A dateless melody.
It’s like the woods,
Private like breeze,
Phraseless, yet it stirs
The proudest trees.
It’s like the morning, —
Best when it’s done, —
The everlasting clocks
Chime noon.
Een gedicht op File Under. Het is me wat. Herkent u het? De streepjes geven een hint. Alleen Emily Dickinson gebruikte ze zo vaak, en zo poëtisch. Om de zoveel regels een rust om de eindeloosheid van alles aan te geven. Met deze kennis in de achterzak, wordt het begrijpelijk waarom de Italiaanse Angela Kinczly haar album Silent heeft gedoopt. Alle teksten zijn ten slotte ontleend aan Dickinson. Deze tour de force gaat haar opmerkelijk goed af. Een cruyffiaans nadeel wordt hier een voordeel. Kinczly zingt met een zwaar, nogal duister te plaatsen accent. Me dunkt, een goede reden om niet zelf in het Engels te gaan knutselen. En juist door het accent glijden de klanken vrij als een vogel op hun metrische en melodische plek. Soms wordt de semantische verwarring zelfs grappig. In het geciteerde gedicht meende ik dat Kinczly ‘the proudest reeds’ zong. Bijna net zo mooi, en natuurlijk wel in hetzelfde woordveld als de bedoelde bomen. (Jammer genoeg speelt Kinczly nu net in dat nummer geen klarinet.) Kinczly wordt begeleid door een kwartet sterke muzikanten. Ik gok dat ze gelouterd zijn in de rijke Italiaanse improv-jazzscene. De spotlights worden echter zonder morren overgelaten aan de klasse van multi-instrumentaliste Kinczly, en vooral aan haar tot de verbeelding sprekende stem. Soms fragiel en vederlicht als Vashti Bunyan, dan weer met bijna doorrookte weemoed. Het doet me in “If True” denken aan Chantal Acda. Zou die al eens poëzie op muziek hebben gezet?
Ritmo & Blue
File: Angela Kinclzy – Silent
File Under: Dode dichters almanak met levende muziek
File Video: [Op haar website]