Slechts vier songs op deze tweede ep van het Nederlandse Isfere. De band is geen trio meer, maar heeft met Akim Moiseenkov een keyboard-speler aangetrokken. Horen we dat eraan af? Ja en nee. Ik denk dat de atmosferische, licht psychedelische soundscapes voor een groot gedeelte de input van Akim zijn. En de man brengt heldere extra vocalen mee. Isfere is de weg van de dronesque geluidsmuren opgeslagen. Langzaam manoeuvreert de band zich laag voor laag naar krachtige explosies in drums en gitaren. Dit is post rock á la Notwist van vroeger. Luister hun album Nook er maar eens op na. Wat ik nog mis zijn de ijzersterke melodieën. Ze zijn er wel, maar nog slechts sporadisch aanwezig. Bovendien raken ze nu nog ondergesneeuwd door de metalriffs. Dat de band weet hoe je minuten lang de spanning moet opvoeren, is een blijk van vakmanschap. Binnen nu en een jaar zal moeten blijken of Isfere in staat is om net als Notwist of Bitch Magnet een complete cd te kunnen blijven boeien. Muzikaal is het allemaal dik in orde. Wellicht zou de band inspiratie kunnen zoeken bij zowel de oude platen van 35007 als bij Gore om te kijken hoe je uitgesponnen psychedelica aan puntigheid kunt koppelen. In het opvoeren van instrumentale spanning is Isfere al meer dan geslaagd.
mij=Eigen beheer
4 reacties