Ergens moet ik er nog een paar exemplaren van hebben liggen; ons fanzine waarvoor we eind jaren tachtig de Vernon Walters interviewden. Met mijn twee kompanen waren we half het land doorgetrokken met die onvolprezen NS-treinen om in Hoorn te belanden waar de koude winterdag aangenaam werd doorgebracht met, ik meen, drie van de bandleden. Eén van die jongens was Niels de Wit. In tegenstelling tot ons toen al een veteraan ook al was hij van dezelfde leeftijd.Niels, afkomstig uit die Noord Hollandse streken waar muziek maken bijna even gewoon is als ademhalen en op paling vissen, was pas twaalf toen hij met zijn broer onder de naam Peanut Crisp al zijn eerste single uit had gebracht. En omdat dat nu alweer veertig jaar geleden is, bedacht hij dit te vieren met een plaat. Een plaat die zijn allerbeste nummers bij elkaar brengt.. Opnieuw ingespeeld en ingezongen. Want in die veertig jaar is de Wit nooit gestopt maar stond hij op podia en in studio’s met (behalve voornoemde Vernon Walters) bands als Electric Tears, Burghers en natuurlijk Johan. Op deze plaat (goede titel ook) hinkelen we door die jaren. Van de opvallend volwassen klinkende gitaarpop van die hele jonge Peanut Crisp nummers (“Scene of a Weekday” heeft het introspectieve van Ray Davies in de vroege seventies) tot de gejaagde punk van “Ze Komen ook bij Jou” en de haast klassieke, melodieuze Excelsior indiegitaren in “Back in School” van Johan. Geworteld in punk maar met genoeg beat en powerpop-invloeden en afwisseling om te blijven boeien, laat De Wit horen dat hij een prima performer en componist is. Zijn huidige band Burghers laat dat nog altijd horen zoals we vorig jaar hier ook al meldden.
Eigen Beheer
File: DeWitYourself – DeWitYourself
File Under : veertig jaar met gitaar