Wie ooit had beweerd dat Union Carbide Productions gezien hun heftige single “Ring My Bell” zou uitgroeien tot een kruising tussen Venice, Fleet Foxes en Motorpsycho, die zou vierkant worden uitgelachen. Toch was het The Soundtrack Of Our Lives gelukt om met zijn licht trippende psychedelica en Engelse sixties-sound uit te groeien tot een eigengereid gezelschap dat nergens retro is of klinkt als een rip-off van The Byrds. Boze tongen beweren nu dat deze cd een sluitstuk is van de muzikale reis van deze Zweden. Ze zouden er nu toch echt een punt achter zetten? Dat waag ik te betwijfelen. The Soundtrack Of Our Lives heeft commercieel nooit echt kunnen pieken omdat de tijd en de smaak van de muziekliefhebber de band nooit goedgezind was. Nu wel. Met in Amerika bands als Bon Iver, Arcade Fire en Black Mountain komt nu wereldwijd de erkenning voor de Zweedse band op gang. Het zou wrang zijn om dan juist nu de handdoek in de ring te gooien. Hoewel de dromerige gitaarpop met folky elementen geen miljoenen zal verkopen, kan de band eindelijk zijn vruchten plukken en een bovengemiddeld bestaan opbouwen. Niet voor niets was de band ooit door Warner binnengehaald als nieuwe belofte. Niet voor niets riep Noel Gallagher al dat TSOOL een van zijn favoriete bands was. En niet voor niets heeft Ebbot Lundberg de vele kwaliteitsbands zien komen en gaan. Naar alle waarschijnlijkheid wil hij niet op eenzelfde manier eindigen als Motorpsycho, Swervedriver, Loop, Sundays of Notwist. Throw It To The Universe is niet het beste album van de band, maar wat zijn de liedjes bovengemiddeld mooi, afgerond en perfect in elkaar geknutseld.
mij=Premiär Talang
4 reacties