Samen met de Engelse wapenbroeders Anathema en Paradise Lost wordt het Zweedse Katatonia beschouwd als de voorloper en misschien zelfs wel grondlegger van het death/doom genre. Naar het debuut Dance Of December Souls wordt nog immer met eerbied verwezen als het gaat om een gitzwarte kenschets van een door melancholie en duistere sferen gedomineerde uithoek van de metalmuziek en zelfs bijna twintig jaar na dato dient het steevast als de ultieme blauwdruk voor alles wat nog moet komen. Maar de tijden zijn veranderd en de rauwe randjes van de brute klanken verdwenen stukje bij beetje met iedere nieuwe release, totdat uiteindelijk een uitgekristalliseerd geheel overbleef met veel ruimte voor beklijvende melodieën, diep doordrenkt van zwaarmoedigheid en fatalisme, maar niettemin bloedstollend mooi. Op Dead End Kings is het niet anders. In een iets gewijzigde bezetting – de broers Mattias en Fredrik Norrman ruimden het veld voor Niklas Sandin en Per Eriksson – wordt geschilderd vanaf een palet boordevol kleurrijke muzikale passages. De toonzetting is vervuld van een droeve inborst, soms agressief met een scherpe gitaareruptie, maar doorgaans stemmig, fladderend als een geelgekleurd blad in de herfstwind. Opvallend is het gebruik van vrouwenzang in 'The One You Are Looking For Is Not Here'. Silje Wergeland, voormalig boegbeeld van Octavia Sperati en tegenwoordig publiekstrekker bij The Gathering, laat zich hier op de achtergrond van haar beste kant horen en voegt wat extra cachet toe aan een nieuwe parel uit het oeuvre van de Zweedse depressievellingen.
mij=Peaceville
Geweldig album met een super productie.