Ik hou van Jason Lytle vanwege “A.M. 180”, vanwege “Jed the Humanoid” en oké, ook vanwege “Now It's On”. Ik hou van Jason Lytle omdat ik hou van Grandaddy, de Amerikaanse indieband die rond de eeuwwisseling enige bekendheid genoot en die je per ongeluk ook wel eens op MTV langs zag komen. Echter, elk album ging ik iets minder van ze houden. Wat Grandaddy zo bijzonder maakte was dat ze soms uit de bocht vlogen met vreemde geluiden, rare songstructuren en bijzondere teksten. Hoewel Jason Lytle op Dept. of Disappearance nog steeds klinkt als Grandaddy (sterker nog, hij is Grandaddy), is het wat mij betreft net even te slap. Jason klinkt wat matter, rustiger, alsof hij eerst wat slaappillen heeft geslikt, een joint opgestoken, de giro's heeft gedaan en toen pas de taperecorder heeft aangezet. Niet verkeerd, maar niet te vergelijken met een album van Grandaddy. Collega Ludo schrijft bij de recensie van vorige plaat Yours Truly, The Commuter: 'typische singer/songwriter-sfeer, met zelfs een lichte Americana-feel'. Daar wil ik voor Dept. of Disappearance van maken: 'saaie singer/songwriter-plaat die naar het einde toe gelukkig iets beter wordt'. Het is misschien lullig om een solocarrière van een singer/songwriter te vergelijken met werk van de band waar de beste man voorheen in zat, maar ik vrees dat de muziek van Lytle zonder de historie van Grandaddy geen bestaansrecht heeft. Evengoed wens ik Jason het beste en hoop ik dat Grandaddy op een volgende reünietoer Nederland weer aandoet.
mij=Anti
eens. die vorige leek dan nog wel richting IETS van een nieuwe koers te hinten. Mijn favorietje: Somewhere There’s A Someone. Ik denk dat Lytle eens met een totaal andere begeleidingsband moet werken (hij zal het nu wel weer grotendeels allemaal zelf hebben ingespeeld) maar bijvoorbeeld Lytle a la Jon Grant met Midlake, I can see it happening & working