The Stranglers – Dark Matters

Zoals laatst al uitgebreid gememoreerd op dit weblog, hebben The Stranglers een grote klap te verwerken gehad met het overlijden van Dave Greenfield: de toetsenman die al sinds 1975 de Britse band nét dat beetje extra gaf waarmee ze zich van hun tijd- en scenegenoten wisten te onderscheiden. En nu, ruim een jaar later, is er dan toch het album Dark Matters. Deels al opgenomen voor Covid de wereld op slot zette en dus is Dave op acht van de tracks ‘gewoon’ te beluisteren. Tijdens de lockdowns wisten oer-Strangler JJ Burnel (bas en zang) en, al twintig jaar zijn trouwe kompaan, Baz Warne (gitaar en zang) de opnames voor dit album af te ronden. Het is alweer negen jaar geleden dat het album Giants werd uitgebracht dus het mocht ook wel weer eens natuurlijk. Sinds dat vorige album toerden The Stranglers de wereld een paar keer rond en werden een paar van de songs op dit nieuwe album al gepresenteerd. Heeft een band na zevenenveertig jaar nog iets te bewijzen? Is het voor de goedwillende liefhebbers nog de moeite waard? Ik denk van wel. Zodra “Water”, na een Morricone-achtig intro van een seconde of vijftig, losbarst in dat uit duizenden herkenbare Stranglers-geluid met donkere bassen en zwierige keyboards, weet je weer hoe het ook al weer zat met deze veteranen. “Water” is een mooi en rijk gearrangeerde song waarin JJ Burnel zijn visie op de Arabische lente deelt. Daarna gaat het in een stevig punky tempo verder met het cynische post-liefdeslied “This Song”. Het niveau blijft hoog met “And If You Should See Dave”. De ode aan hun overleden vriend en collega is de eerste Stranglers-opname ooit waar geen toetsinstrumenten in zijn gebruikt.
De eerlijkheid gebiedt me wel te vermelden dat dit comeback-album daarna een beetje wegzakt. “No Man’s Land” en “Payday” klinken gedreven maar beklijven helemaal niet. De rijmelarij in de kleine ballade “Lines”, over ouder worden, is zelfs een beetje tenenkrommend maar Burnel en co. slaan daarna weer een homerun met “Down”. Introspectie ten top. Prachtige akoestische gitaren, meeslepende maar coole voordracht door JJ Burnel en eerlijk gezegd, meer sfeer zetten The Stranglers al niet meer neer sinds hun dromerige Feline album uit 1983 (!).
Het orkestrale en uitermate vernuftig gecomponeerde “White Stallion” is een prachtige samenvatting van meer dan vier decennia Stranglers. Melodieus, krachtig en niet bang om te experimenteren, het lijkt wel een mini rock-opera. Ook sluitstuk “Breathe” kan zich, net als “White Stallion”, met haar rijkdom aan melodie en zeggingskracht, meten met de klassiekers uit de gouden jaren van de band. De heren laten in elk geval met Dark Matters horen dat ze ook in 2021 nog prima mee kunnen draaien. Binnenkort, met een nieuwe toetsenman en Jim Macauley als vervanger van de gepensioneerde drummer Jet Black, gaan ze weer toeren. Carice van H. zou zeggen “houdt het dan nooit op?”. Het lijkt er voorlopig nog niet op.

Coursegood

File: The Stranglers – Dark Matters
File Under: Old Rats Never Die
File Social:[The Stranglers official op Twitter]