Een nieuwe Band Of Horses, daar keek ik naar uit. De band heeft al drie albums met sterke melodieuze rockmuziek gemaakt die opvielen door de mooie harmonieën van de band. Maar op het vierde album, Mirage Rock, is de vaart er ineens uit. De rock heeft plaatsgemaakt voor rustig kabbelende folk/countryrock zoals die in de jaren zeventig werd gemaakt door The Eagles en Crosby, Stills & Nash. Mooi, maar het beklijft niet echt. Het album opent nog veelbelovend met “Knock Knock”, wat het vertrouwde rockgeluid laat horen. Vervolgens zakt het als een plumppudding in elkaar, met nog heel even een opleving in het mooie “Slow Cruel Hands”. Veel beter wordt het daarna ook niet. “Electric Music” is nog een aardig nummer met Stones-achtige gitaren en “Long Vows” een mooie countryrockballad. Maar echt blijven hangen doen de nummers niet, ze gaan aan me voorbij zonder dat ik er bijna erg in heb. Ik moet tot het laatste nummer wachten om mijn oren weer even te kunnen spitsen. In “Heartbreak On The 101” begint zanger Ben Bridwell met een lagere stem dan normaal om tegen het einde van het nummer pas met zijn wat hogere stem te zingen. Het is het meest verrassende nummer op een verder ietwat saai en kabbelend album. Band Of Horses is een prima band en de harmonieën zijn ook hier weer prima in orde, maar wat heb je daaraan als er geen vuur in zit? Mirage Rock is daardoor een degelijk en aardig album geworden dat een stuk beter had kunnen zijn met wat meer pk's.
mij=Columbia
4 reacties