Het begin is al veelzeggend: ‘Hi, I’m Bethany, and this is Bobb, but he doesn’t speak that much.’ Het geeft Best Coast iets koddigs, de combinatie van de zeer uitbundige Bethany Cosentino en de ingetogen Bobb Bruno, die zich dan ook afzijdig houdt tijdens het interview. Bethany rolt de antwoorden er echter vlotjes uit, een eigenschap die in al haar liedjes terug te vinden is. Het zorgt wel voor enige verwarring over wie nu eigenlijk Best Coast is, zijzelf of toch het duo: ‘Het is echt een band, maar ik schrijf de muziek. Ik ben het gezicht, dus de aandacht wordt overwegend op mij gericht, maar ik zou dit niet kunnen doen zonder Bobb. Het is echt een band, maar wel een duo.’ En inderdaad, de bassist en de drummer staan er op het podium wat verloren bij, waar er tussen Bethany en Bobb wel interactie waar te nemen is.
Met Best Coast als bandnaam en titeltrack “The Only Place” als blikvanger van het album is het wel erg gemakkelijk om te denken dat dat album over Californië gaat. Maar is dat wel helemaal terecht? Bethany daarover: ‘Nee, het is niet echt een album over Californië. Het gaat meer om het idee dat het de enige plek is waar ik me helemaal op mijn gemak voel, met beide benen op de grond, tevreden met mezelf en mijn leven. Ik krijg wel vaak te horen dat mijn liedjes gaan over Californië, wiet en poezen gaan, maar eigenlijk heb ik over die dingen maar een keer geschreven. Het nummer “The Only Place” gaat over Californië, maar het album als geheel over mijn persoonlijke ervaringen.
mij=Interview: De Pel
Het is echter wel duidelijk dat de afkomst van Best Coast een belangrijke rol speelt, die resoneert in elke noot. Cosentino: ‘Ja, we vinden het geweldig, houden echt van de omgeving. Bobb en ik zijn in hetzelfde ziekenhuis geboren, opgegroeid in Los Angeles. Het is zo ontspannen en laidback. Het weer is prachtig en na twintig minuten in de auto ben je op het strand, in de woestijn of in de bergen.’
Er klinkt een zeker patriottisme door in hoe liefdevol ze spreekt over de Amerikaanse westkust, maar van dat woord wil ze niet horen: ‘Nee, je omgeving vormt je zo, dat je er vanzelf een beetje geobsedeerd door raakt, en we zijn inderdaad oprecht trots dat we Amerikanen zijn, maar dat betekent niet dat we mensen uit andere landen niet respecteren. We zijn gewoon trots op onze afkomst.’
Het is dan ook niet toevallig dat Fleetwood Mac, The Eagles en The Beach Boys worden aangehaald als belangrijkste invloeden voor het laatste album, artiesten die onlosmakelijk verbonden zijn met de lokale scene. Bethany wijst die invloeden aan als belangrijkste reden dat Best Coast er zo nadrukkelijk voor kiest om vrolijke melodieën te combineren met verdrietige teksten. Op nummers als “Why I Cry” wordt je aandacht eerst gegrepen door de pakkende melodie, voor je je gaat realiseren dat het hier eigenlijk om een heel depressief liedje gaat: ‘We zijn echt gegaan voor die sixties/seventies-Californiasound, en daar gebeurde dat voortdurend. Luister maar naar “Hotel California”, klinkt overigens niet echt als het allervrolijkste liedje maar de tekst is dat zeker niet, of naar “Go Your Own Way” van Fleetwood Mac, dat gaat over uit elkaar gaan, maar zo klinkt het niet.’
Cosentino weet zich niet zo goed raad met de vraag, ze geeft aan dat het hele proces van muziek maken heel natuurlijk verloopt: ‘Ik vind het gewoon leuk om te doen, vrolijke muziek met droevige teksten. Ik krijg heel vaak te horen van mensen dat ze zo vrolijk worden van mijn muziek, en dan haal ik mijn schouders maar op, want blijkbaar hebben ze geen flauw idee waar ik over zing.’ Van The Beatles tot The Beach Boys, Cosentino wijst erop dat vele bands al decennia lang kiezen voor die combinatie van vrolijke muziek met diepere teksten. Ze maakt zich dus niet zo druk om het feit dat haar muziek niet altijd begrepen wordt.
Wat maakt die westkust dan tot zo’n vruchtbare voedingsbodem? Cosentino wijst op de inspiratie die ze haalt uit de zon, de palmbomen en het uitzicht over de bergen: ‘Als ik ergens ben waar het sneeuwt, mistig en grijs is, raak ik niet geïnspireerd, dan wil ik binnen zitten onder een deken en de hele dag niets doen. Ik zou anders klinken als ik ergens anders geboren was, ik zou Bobb ook niet zijn tegengekomen. Waar ik nu woon word ik wakker en krijg ik gelijk zin om naar buiten te gaan en liedjes te schrijven. ’
In die liedjes valt het op dat Cosentino meedogenloos direct is over haar gevoelens en wat ze heeft meegemaakt. Ze draait er niet omheen met vage teksten. Het roept de vraag op of de mensen die haar pijn doen en teleurstellen zich wel realiseren dat ze kunnen verwachten met zo’n actie vroeg of laat in een songtekst terug te keren. Ze grinnikt triomfantelijk: ‘Ja, ik denk het niet, en dat is ook wel het allercoolste aan songwriting. Het is zo therapeutisch om je ervaringen om te zetten in muziek. Het helpt echt bij de verwerking. Het tweede album gaat bijvoorbeeld voor een groot deel over kritiek, en over niet weten hoe je om moet gaan met wat mensen over je zeggen. Nu interesseert het me dus ook niet meer, ik maak gewoon muziek omdat ik het gevoel heb daar goed in te zijn en omdat ik het leuk vind en me er goed bij voel. Daarvoor zou ik in een hoekje gaan zitten huilen als iemand zei dat ons album slecht was.’
Dat nuanceverschil lijkt ook te horen te zijn op de platen. Crazy For You zit veel meer vol pure emotie, woede en verlangen, maar volgens Cosentino komt het verschil met The Only Place daar niet vandaan: ‘Toen we Crazy For You schreven waren we nobodies. We maakten gewoon een plaat en toen die uitkwam volgde er een explosie, vooral in Amerika, waar het een heel succesvol album was. Dat hadden we niet verwacht, en het gevolg was dat sommige mensen het heel leuk vonden en sommigen niet. En ik was niet voorbereid op die omslag, van een meisje dat liedjes schrijft in haar kamer – een paar jaar geleden werkte ik nog in een zeepwinkel – tot instant celebrity status.’
Het heeft in ieder geval geen zin om een veel diepere betekenis te zoeken achter de keuzes die Bethany en Bobb maken. Bij Best Coast gebeuren dat soort dingen gewoon, omdat het goed voelt, een verfrissend soort spontaniteit. Cosentino dus over het maken van het tweede album: ‘We wilden niet twee keer hetzelfde album maken. Crazy For You staat voor een bepaalde periode, toen ik gewoon een gritty, messy and dirty sound wilde. Maar inmiddels waren we drie jaar verder en het kwam zo uit dat we een betere studio tot onze beschikking hadden en een andere producer, Jon Brion. Jon was heel duidelijk: ‘Ik vond het eerste album geweldig, maar ik had gewild dat het op fidelity-gebied een stapje verder was gekomen, een cleanere, meer geproduceerde sound.’ En dat is precies wat hij gedaan heeft. Bobb heeft wel in een interview hierover gezegd dat we de stap hebben gezet van zwart-wit op Crazy For You naar technicolor op The Only Place. Het eerste album staat voor een band die net begonnen is, het tweede album is volwassener en ontwikkeld.’
Van die ontwikkeling blijft live overigens weinig meer over. Dan klinken ook de nummers van The Only Place zo ruw en spontaan als het vroegere werk. Met de live-ervaring in gedachten ligt de combinatie met Green Day dan ook meer voor de hand dan op basis van het geluid op het album. Vanaf begin januari tourt Best Coast door heel Noord-Amerika in hun voorprogramma. Cosentino: ‘Ik ben opgegroeid met Green Day, door hen wilde ik gitaar leren spelen, dus het is geweldig om meegevraagd te worden op een tour met hen. Het zal een mooie ervaring zijn om mee te maken hoe het is om in grote stadions te spelen, want ik denk toch niet dat dat ooit iets is wat we op eigen kracht voor elkaar gaan krijgen.’
Best Coast speelde op 20 september in de kleine zaal van Paradiso.
4 reacties