Bij March Of Ghosts, mijn kennismaking met het Noorse Gazpacho, had ik al de nodige moeite om het me eigen te maken. Het is dan ook geen muziek die je even opzet tijdens het schoonmaken. Heb je gasten, dan zet je het pas op als je ze de deur uit wilt hebben. Het doet namelijk zwaar en vrij treurig aan allemaal. Ook op het achtste album van de band en het derde op Kscope, Demon. In de eerste plaats door de zang, maar ook de instrumentatie (met ook viool, mandoline en accordeon) is zelden opwekkend. En toch, als je wat moeite wilt doen dan blijkt het na verloop van tijd wat van zijn zware droefenis kwijt te raken en wordt het vooral wonderschoon. Waar in de prog de noten doorgaans dicht opeengestapeld worden, zoekt Gazpacho het in de ruimte tussen de noten en doet het soms bijna aan als klassieke muziek. Er wordt de tijd opgenomen om een song op te bouwen, maar gek genoeg krijg je geen moment het idee dat er herhalingen in zitten – zelfs als dat wel zo is. Het verhaal wil dat Demon gebaseerd is op teksten die toetsenist Thomas Andersens vader ooit vond in een flat in Praag. Dat is vervat in vier songs van samen zo’n drie kwartier, “I’ve Been Walking – Part One”, “The Wizard Of Altai Mountain”, “I’ve Been Walking – Part Two” en “Death Room”. Het is zoals gezegd geen kijk-mamma-zonder-handen-prog. Het is wel zo fraai gedaan allemaal dat behalve proggers die van bijvoorbeeld Marillion of Porcupine Tree houden ook liefhebbers van art rock of melancholieke pop als Radiohead hier iets van hun gading in moeten kunnen vinden. Ik ben zelf niet zo’n Radiohead-fan en dat heeft vooral met Thom Yorke te maken, maar hoewel ik Gazpacho-zanger Jan-Henrik Ohme vaak als Thom Yorke vind klinken trek ik het hier veel beter. Het kleine verschil is dat Ohme op mij eerder gedragen overkomt dan klaaglijk. In “The Wizard Of Altai Mountain”, met vijf minuten veruit de kortste track, zit zowaar een vrolijk deuntje met accordeon, dat de nodige Balkaninvloeden kent. Bij afsluiter “Death Room”, bijna twintig minuten lange pracht, gaan de invloeden van wereldmuziek naar theatrale bombast en terug, zonder ook maar een moment echt voluit te gaan. Dat is eigenlijk zo knap aan wat Gazpacho doet: het maakt meer indruk door minder te doen.
mij=Kscope
4 reacties