Een schrijfwak overwinnen. Dat was niet bepaald iets waar ik vertrouwen in had de afgelopen maanden, want elke keer als ik weer naar dat lege witte vel in mijn tekstverwerker keek dacht ik: 'Misschien is het wel mooi geweest ook na ruim 2800 stukkies en foto's en moet ik het verder maar mooi zo laten.' Het was niet eens dat ik geen woord meer uit mijn vingers kwam, maar alles waar ik aan begon delete ik zo weer. Toedeledokie met je meninkjes. Maar ja als je zoontje dan tijdens een autorit zegt dat de cd die je draait wel erg cool is, dan moet je dat toch maar weer gaan delen met een groter publiek. Helemaal omdat dat 'Wat is dit papa? Ik vind dit coole muziek!' Best bizar eigenlijk dat zo'n bijna puber op ongeveer dezelfde leeftijd Rush ontdekt als zijn vader. Daar gaapt toch een gat van bijna dertig jaar tussen. Ook voor Rush. En die laten op hun tigste cd Clockwork Angels horen dat de sleet er nog steeds niet op zit. In zekere zin is het net als zijn voorganger Snakes and Arrrows precies de juiste versmelting van zo ongeveer hun hele uitpuilende discografie, zonder dat ze in herhaling vallen en (vooral ook) zonder dat het oubollig klinkt. Clockwork Angels rockt wel net wat harder dan zijn voorganger. Tracks als “BU2B” (met een bijna RATM-achtige ritmiek) en “Headlong Fight” zouden op menig hardrockfeestje niet misstaan. Dat is, zeker nu, ook de kracht van Rush. Na bijna veertig jaar hoef je niet meer te laten horen hoe technisch vaardig je bent, dat weten de mensen zo ook wel. Moeilijke dingen makkelijk laten klinken, da's hele andere shit en daar zijn Neil Peart, Alex Lifeson en Geddy Lee ware meesters in. Tussen de twaalf songs is het dan ook lastig een zwakke broeder aan te wijzen. Het enige minpuntje aan Clockwork Angels is wat mij betreft dan ook de afsluiter “The Garden”. Niet dat dat een slechte track is, maar het is het meest ingetogen nummer van de cd. Ik was liever met een knaller eruit gegaan.
mij=Roadrunner / CNR
4 reacties