Zo snel als de faam gekomen is, zo snel verdwijnt-ie helaas weer. Two Door Cinema Club heeft zich, om met Mart Smeets te spreken, het snot voor de ogen getoerd de afgelopen twee jaar. En dat was te zien op Lowlands; in een volle Alpha-tent gaf de band een voortreffelijk visitekaartje af. Hun gitaren twinkelen, de hits van debuut- en doorbraakplaat Tourist History worden massaal meegezongen en de drie jongens zelf wisten precies hoe ze een show moeten neerzetten. Alleen die nieuwe plaat he… Het is gewoon niet zo goed als de eerste. Het springerige waardoor je wil gaan dansen is er vanaf. De songs zelf zijn even knap en snel als op Tourist History, maar het zijn exact dezelfde trucjes. Daardoor gaat het wel écht allemaal heel erg op elkaar lijken. Ook op Lowlands viel het mensen al op dat Two Door Cinema Club grossiert in snel wegstervend herkenningsapplaus bij het intro van een nummer. Je hoort het publiek denken; “Oh nee. Toch een ander nummer.” Die anticlimax houdt heel Beacon lang aan. Single “Sleep Alone” is na een paar keer nog wel echt leuk, maar qua originaliteit ook geen groot licht (hoor ik daar een Killers-zanglijn?). Verder kan ik van de plaat allerlei technische dingen gaan roepen, dat er knap geproduceerde geluidjes op zitten enzo, maar het voornaamste probleem is natuurlijk dat er geen poes op de hoes staat. In plaats daarvan zien we een plafond… of is het een lichtgevend laken..? met een lichtval die perspectieftechnisch totaal onmogelijk is. Iets gezochts. Iets belachelijks. Je krijgt er onmiddellijk een 'laat maar' gevoel van. En dat is terecht.
mij=Kitsune / V2
4 reacties