“At Incubate, music is a vehicle of progressieve culture, a way of freedom.”, aldus popjournalist Michael Azerrad, een van de sprekers op de Incubate DIY-Conference vorig jaar. Met meer dan driehonderd acts uit de muziek, film en kunstwereld is Incubate hét festival voor de liefhebber van cutting edge muziek en kunst. Wat het Tilburgse festival als geen ander doet is provoceren: het programma staat bol van artiesten die vaak absolute aandacht vergen en niet als achtergrondmuziekje fungeren voor een gezellige borrel. Of je het nu gewéldig vindt wat er op een van de vele locaties speelt, of juist ontzettend bagger: Incubate zoekt qua programmering altijd die uitersten op. Een uitgesproken reactie wordt dus vaker wel dan niet uitgelokt, positief of negatief.
mij=door: Jasper
Incubate biedt zoals gewoonlijk weer het platform voor muzikanten om ambitieuzere projecten aan een breder publiek te presenteren. Dit jaar is dat voorbeeld Damo Suzuki, voorman van een van de belangrijkste bands van de afgelopen eeuw: Can. Suzuki stichtte The Damo Suzuki Network: Een wereldwijde community bestaande uit meer dan 450 muzikanten, die Suzuki in staat stelt elk concert in een bijzondere, afwijkende bezetting te spelen. Sterker nog, niet alleen muzikanten kunnen participeren, iederéén die zich aanmeldt krijgt de mogelijkheid om undergroundlegende Suzuki te flankeren voor een bijzonder muzikaal schouwspel. Damo Suzuki zal komend weekend drie van deze experimentele shows geven in De NWE Vorst. Het enige wat vaststaat is dat er (afgezien van Suzuki's aanwezigheid) helemaal niets vaststaat. Nou ja, en het feit dat we drie totaal verschillende muziekcollages voorgeschoteld krijgen!
De Schot Malcolm Middleton (ex-Arab Strap) komt vrijdag in de Pauluskerk met zijn eigen project: 'Humans Don't Be Angry'. De introverte Middleton zet de luisteraar continu op het verkeerde been: jaagt hij op persoonlijke demonen of poseert hij als zelfpersiflage? Middleton is een zeldzame artiest die zowel kan intrigeren als afschuw wekken in een en dezelfde performance, vandaar dat de titel 'Humans Don't Be Angry' enorm prikkelt. Will the real Malcolm Middleton please stand up?
Van een doorgewinterde Schot gaan we naar een jong talent wier carrière nog pril is. Angel Olsen speelt maandag in de Paradox. Olsens muziek is werkelijk van zeldzame, ongekende pracht: minimalistische, breekbare folkliedjes gezongen met de rêverie van een chansonnier. Muziek die de luisteraar op emotioneel vlak zodanig aan de grond nagelt dat je naderhand pas beseft hoeveel genres daadwerkelijk overlapt worden: country, folk, doo wop en sixties rock zitten allemaal achteloos in Angels repertoire vervlochten. Haar ijzingwekkende timbre – qua stijl ergens tussen Tim Buckley en Roy Orbison in – speelt Dokter Bibber met de ziel. Zend haar liedjes a la Andy DuFresne in The Shawshank Redemption (maar dan over de gehele aardbol) uit en we krijgen alom kilometerslange files, stakingen, ontwakende coma-patiënten, serenades én vredesakkoorden. Tip: neem voor de zekerheid een extra pak zakdoekjes mee.
Sentimenteel wordt je ook van Cheek Mountain Thief, het project van Tunng-frontman Mike Lindsay. Twee maanden verbleef Mike in het IJslandse dorpje Husavik, waar hij met lokale muzikanten het gelijknamige album opnam. Tijdens dit project liep Lindsays liefde voor IJsland zodanig uit de hand dat hij er inmiddels woont met zijn verloofde. Zijn achtergrondband bestaat hoofdzakelijk uit muzikanten die hij in Husavik heeft leren kennen. Cheek Mountain Thief vertolkt mierzoete, speelse neo-folk waarin stiekem wat merkwaardige elementen in verwerkt zijn, waaronder een mannenkoor, Afrikaanse percussie en duivelchants van IJslandse superheld Mugison. Deze week vertelt Lindsay File Under meer over Cheek Mountain Thief.
Nog een band die File Under dit jaar aan de tand voelde is het Amerikaanse kwartet Tu Fawning. Wat begon als hobbyproject van het muzikale koppel Corrina Repp en Joe Haege (Menomena, 31Knots), groeide uit tot volwaardige band. Tu Fawnings muziek heeft een zware ritmische inslag, met veel percussie die als een soort voodoospreuk tot trance bedwelmt. Experimenteel gebruik van viool, blazers, oude samples, meerstemmige zang en krakende, lo-fi gitaren geven de liedjes van Repp en Haege een bijzondere klankkleur. Op het podium wisselen de vier leden continu van instrument, wat Tu Fawning ook als live ervaring enerverend maakt.
Sleepy Sun doet op het dit jaar uitgebrachte Spine Hits haar naam opnieuw eer aan. Midtempo woestijnrock die lui en sereen voortkabbelt dankzij de zonnige zangkoortjes en geleende rockdogma's van bands als The Grateful Dead, Doobie Brothers en Buffalo Springfield. Maar vergis je niet: Sleepy Sun is stiekem een hele dynamische band, die vaak op onverwachte punten de boel omgooit. Sta je op het punt in te kakken, komt er die omwenteling die je aandacht opnieuw verscherpt. Flauw, doch verrassend effectief. Toch is het te hopen dat Sleepy Sun donderdag in 013 iets opzwepender klinkt dan op plaat.
Incubate is een van de grootste bewakers van de diverse subculturen in de muziek. Metal, punk, jazz, neo-klassiek, hardcore, alternatief, hip-hop, dance, avant-garde en experimentele elektronica. Alle muziekstromingen worden evenredig in het programma vertegenwoordigd. Vaak zijn het pioniers in hun genre: Damo Suzuki van Can hebben we al afgevinkt. Punklegendes Buzzcocks zullen zondag als grote headliner afsluiten in de Dommelsch Zaal van 013. Het Schotse Mogwai – een van de grondleggers van de moderne postrock – zal dit een dag eerder doen. En dan hebben we nog componist Yann 'Yanni' Tiersen, wiens bekende Amélie-soundtrack vorig jaar veelvuldig op de vele 'Play Me I'm Yours'-piano's verspreid over de binnenstad werd nagespeeld. Dit jaar komt de Fransman hoogstpersoonlijk op Incubate laten zien hoe het daadwérkelijk moet!
Naast de vele pioniers speelt er op Incubate nooit 'zomaar' een post punkband, of 'zomaar' een metalband. De IJslandse reggaeband Hjálmar, bijvoorbeeld, trekt zoals zoveel landgenoten een lange neus naar de conventies. De gesyncopeerde reggae-beats vormen weliswaar de basis, Hjálmar siert de boel inventief op met futuristische synths en psychedelische uitspattingen. Bovendien kiest de band voor het zingen in hun moedertaal, wat deze merkwaardige culturele antithese compleet maakt. Ook van eigen bodem is genoeg bijzonders te zien. LUIK is verantwoordelijk voor een van de beste Nederlandse albums van 2012 met Owls. Minimale gitaren en mompelende zang dobberen over een tegendraadse ritmesectie, wat vaak leidt tot spannende subtiele overgangen. Het prijsnummer 'The Windows' is LUIK op zijn best – op zo'n laag verzetje dermate onheilspellende sfeer creëren blijft knap. LUIK-gitarist Gerrit van der Scheer zal tijdens Incubate ook te zien zijn met zijn andere band, Herrek.
Een van de nieuwere Nederlandse bands die hoge ogen gooit is Those Foreign Kids. Het jonge duo uit Haarlem speelt valse, recalcitrante noise-rock – experimenteel doch verrassend catchy. Denk aan Liars, Thee Oh Sees, Menomena, Wavves en meer van dat soort dwarse herrie. Dat gaat er bij ondergetekende altijd goed in. Zo ook de satanische psychobilly-punk van Blood Beach, de perfecte muzikale backdrop voor buitenlandse B-horrorflicks die alleen op stoffige VHS-banden te verkrijgen zijn. Het zal je wel opgevallen zijn: garagerockduo's vallen weer helemaal in de smaak. Maar momenteel is er geen band die deze modus operandi beter hanteert dan het Canadese Japandroids. Live is de band één geconcentreerde brok pure, positieve, spirituele energie. De albumtitel Celebration Rock komt dus niet zomaar uit de lucht vallen. Japandroids is het vuur van Hüsker Dü, de branie van Hot Snakes en de sentimentaliteit van The Replacements verpakt in een. Must see!
British Sea Power beheerst de kunst van het perfecte liedje al langere tijd. De hoeveelheid sterke riffs dat deze groep op zijn naam heeft staan is om mesjogge van te worden: “Remember Me”, “Fear Of Drowing”, “Please Stand Up” en noem zo maar op. De afgelopen twee jaar was het relatief stil rondom de band uit Brighton, dus wat voor optreden wij zondag in de NWE Vorst krijgen is moeilijk te voorspellen. Zien we de band in topvorm of krijgen we een teleurstelling te verwerken? Gezien BSP's live reputatie gok ik op het eerste.
Tot zover deze voorbeschouwing, dat terwijl er nog genoeg interessants op ons vizier is: de freaktronica van Black Dice, piano-troubadours Greg Haines en Nils Frahm, shoegazerband The Telescopes en geluidsgoochelaar Nathan Fake. Allemaal even interessant; men zal in Tilburg voor wat pijnlijke keuzes komen te staan. Dat is misschien het meest frustrerende – maar desalniettemin ook troostgevende – aan Incubate: bij elke mooie ontdekking loop je er op hetzelfde moment wellicht tien mis. Beter een vogel in de hand dan tien in de lucht…oftewel 'A Winged Victory For The Sullen'. Verrek. Die spelen óók al…
4 reacties