Pukkelpop 2012: Napret dag 1 (donderdag)

Gelukkig: in het jaar na het noodweer, de slachtoffers en het voortijdig stoppen van Pukkelpop is er nu weer een volledig programma voor het festival, hoe mooi is dat? Ook voor Nederlanders is deze Hasseltse Driedaagse, die elk jaar in hetzelfde weekend valt als Lowlands, een sympathieke plek om naar terug te keren. De vijf belangrijkste podia heten Main Stage, Marquee, Club, The Shelter en Castello en het weer was, niet anders dan in Nederland, loeiheet.
Vlakbij de herdenkingsplek op het festivalterrein begon ik het festival met The Computers. Wat een fijn begin van het festival was dat! De Britse lads knalden op dit vroege tijdstip hun frisse punkrock'nroll met volle overgave de tent in, waarbij de zanger/gitarist zich zelfs tussen het nog redelijk stroeve publiek waagde. Toffe band.

mij=Door: TheLeonKing.
Met een enorme smile op m'n gezicht vertrok ik rap richting de Club om daar de band te gaan zien die voor mij een must was: Cloud Nothings. Wat een hoogtepunt had moeten worden viel tegen. En het lag niet aan de neo-grunge van deze Amerikanen. Ik was er op tijd, maar de band niet. Toen ze eenmaal arriveerden was er nog maar tijd voor een liedje of vier. Natuurlijk klonk “Fall In” heerlijk, maar er was nu geen ruimte meer om hun anthem “Wasted Days” te spelen. Balen, daar had ik me nou zo op verheugd… En waarom stonden ze zo vroeg op de dag geprogrammeerd! Stom!
De gladde indiepop van de jongen-meisje-jongen-meisje-band The Jezabels uit Australië klonk aardig, maar kon toch niet echt beklijven. De podiumpresentatie van zangeres Haley Mary a.k.a. De Spriet begon op een gegeven moment op de zenuwen te werken.
Terwijl het merendeel van m'n festivalmaten het feestje opzochten dat Snoop Dogg bouwde op het hoofdpodium, namen Mr. G, Mariekske en ik een kijkje op de Petit Bazar. Daar stonden wat oude kermisattracties, versierde dixi's en crea-thea-tentjes. Het leukste daar was de kleine caravan van het type Bassie & Adriaan, volgepropt met instrumenten en versterkers. Daar kon het publiek zelf naar hartelust jammen. Geinig.
De Castello-tent was om de hoek dus gingen we even een kijkje nemen bij de hype onder muziekcritici van afgelopen tijd: Alt-J. De indiepop van de Britten begon niet verkeerd, maar toch nodigde het me niet uit om in de snikhete tent te blijven hangen. Next-level of niet, het kwartje is nog steeds niet gevallen bij mij.
Wat onverwacht veel beter bleek te zijn dan ik op voorhang dacht was Of Monsters And Men. Met “Little Talks” hebben ze natuurlijk een enorme hit, maar de rest van hun repertoire mocht er zeker ook zijn. De folkpop klonk als een klok, zangeres/gitariste Nanna Bryndís Hilmarsdóttir en zanger/gitarist Ragnar “Raggi” Þórhallsson waren een mooi vocaal koppeltje. De verwijzingen naar The Magic Numbers en Mumford & Sons kloppen. En in “Six Weeks” hoor ik ook duidelijk een Arcade Fire-echo. Hele fijne band, hartverwarmend optreden. Fijne samenzang, daar ging ik dit weekend sowieso hard op geloof ik. Klein hoogtepuntje!
Met Bush op de achtergrond bracht ik met wat vrienden de tijd door aan de picknicktafels achter op het grote veld en dat was geen straf. Ondertussen nam ik vanaf daar even een kijkje bij Minus The Bear in de Club. De progressieve indierock kwam niet bij mij binnen, het had niet de intensiteit waarop ik hoopte.
De nieuwe vaandeldragers van de Britpop Django Django klonken nog niet helemaal overtuigd, ik vond het vooral jammer dat de gitaarpartijen nauwelijks hoorbaar waren. Toch niet gek. Hun hit “Default” kreeg een prachtige uitvoering, maar toch ging ik voor het einde van de set weg. Ik had zin in iets met meer ballen. Nou, ik kwam behoorlijk snel aan m'n trekken met het Belgische Steak Number Eight. Wow, dit was goed! Hele vette gitaarsound, meeslepend en knallen. Koen en ik waren onder de indruk.
Vervolgens bleven we een beetje hangen bij The Shelter (frietje met andalousesaus in de hand) om maar niks te hoeven missen van onze favoriete festivalband Me First And The Gimme Gimmes. Het gouden concept van bekende nummers uit de muziekgeschiedenis in een onweerstaandbaar punkrockjasje spelen bleef het goed doen, de mannen flikten het 'm weer. De high-fives waren niet van de lucht en de niet-meer-zo-fat Fat Mike probeerde ieder bandlid te omhelzen zodra ze wederom een lied tot een succesvol eind gebracht hadden. Hé Joey! “Leaving On A Jetplane”, “Ghostriders In The Sky”, noem ze maar op. Allemaal raak.
The Gaslight Anthem heeft ook een punkrock-achtergrond, maar blijft toch gewoon uit melo-rockers te bestaan. Best goed, maar het zijn wel vooral de liedjes van album The '59 Sound waar ze het van moeten hebben. Van de rest een stuk minder. Björk maakte er op het hoofdpodium een nogal experimenteel noise-gebeuren van, wat ik dan van een afstand toch wel kon waarderen.
Over vrouwelijk hoogtepunt gesproken: Feist. Wat een onwaarschijnlijk fijne muzikante is dit toch. Niet alleen een mooi, hees stemgeluid, maar ook haar presentatie en hoe soepel ze haar gitaarpartijen deed: ik was om. Het achtergrondkoortje van drie bevallige dames had misschien wat meer op de… euh… achtergrond mogen staan (dat gezwier met die armen, moet dat?) – maar verder geen slecht woord erover. Heel, heel goed optreden was dit. Jammer dat Wilco niet even langs kwam om gezamelijk “You And I” te spelen 😉
Afsluiter van de eerste dag was voor mij Mark Lanegan Band. De beste muzikant uit Seattle beschikt nog steeds over één van de mooiste rockstemmen en dat valt samen met de stemmige muziek redelijk zwaar zo 's nachts om een uur op één. Gelukkig stond het volume hard. Ah, dit was zeker de moeite waard, prachtig zelfs. Als uiteindelijk ook nog drinkebroeder Greg Dulli (The Afghan Whigs) op het toneel verschijnt om samen “Methamphetamine Blues” te zingen is het helemaal klaar.