Lowlands 2012: Zondag Napret

Met een lekker frisse Braziliaanse shake in de hand stappen we zondagmiddag de Grolsch-tent binnen, waar het optreden van Enter Shikari zojuist is losgebarsten. Het lome Lowlands-publiek staat enigszins verbouwereerd naar de verrichtingen van de Britten te kijken en afgezien van het voorste deel van de tent lijkt het grootste deel van het publiek het toch net iets te veel drukte voor de vroege ochtend te vinden.

mij=Door: Blink. Foto's: Charlona
Een betere, want wat rustigere, start van een wederom snikhete dag wordt verzorgd door The Maccabees in Alpha. Het is niet erg druk in de grootste tent van Lowlands, maar het optreden is ijzersterk. Vooral de loepzuivere zang van Orlando Weeks maakt indruk. Het zijn aardige jongens, die Maccabees. De drummer komt tussen twee nummers achter zijn kit vandaan om de rest van de band om onduidelijke reden te omhelzen en Weeks heeft last van de hitte maar doet niet moeilijk: 'We have to get through this together.'

Nog iemand die behoorlijk last van de hitte lijkt te hebben is zanger Tom Hudson van Pulled Apart by Horses. Of is het toch gewoon alleen de drank en drugs? Tijdens de overigens superstrakke en loeiharde set kotst hij tot drie keer toe een onduidelijke substantie tussen het podium en het publiek. Mooi om te zien ook hoe de gitarist van de band pal onder het 'verboden te crowdsurfen' bord even over de handen van het publiek wordt gedragen. Na het optreden springt Hudson voor een frisse duik in het water voor de Charlie, het is hem meer dan gegund.
Op Lima staan even later de Estse indiefolkers van Ewert and the Two Dragons. Misschien komt het door de nog aanwezige adrenaline van de set van Pulled Apart by Horses, maar wat deze Ewert ons voorschotelt is de slapste hap die ik ooit heb moeten aanschouwen. Kan die vreselijke indiefolk-beweging misschien eindelijk eens ophouden te bestaan? Of ga gewoon lekker allemaal in Estland wonen en daar zitten indiefolken.

Ook niet zeer stevig, maar wel een stuk charmanter, is Trixie Whitley uit Gent, die schuchter op het Charlie-podium haar nogal doorsnee liedjes staat te spelen. Haar stem is prachtig en lekker hees, maar de nummers blijven niet echt hangen. Haar klungelige en verlegen podiumpresentatie helpt ook niet echt om haar optreden boeiend te houden. Whitley verontschuldigt zich zelfs voor het dragen van haar zonnebril op het podium ('het licht is nogal fel aan de ogen'). Wel schattig allemaal, maar ze kan niet voorkomen dat de Charlie langzaam maar zeker leegloopt, als je dat kunt zeggen over een open tent tenminste.

Het absolute dieptepunt van Lowlands 2012 komt even later in de vorm van een stel Keltische vrijheidsstrijders. Ja echt, hun muziek pleit voor Keltische onafhankelijkheid! Ze zijn lelijk, oud, vervelend, dronken en bovenal produceren ze bijzonder irritante muziek. De heren van Les Ramoneurs de Menhirs krijgen het na een lange soundcheck met een hoop onverstaanbaar geschreeuw toch nog voor elkaar om het optreden later te starten vanwege een haperend gitaarsnoer. Als je niet eens een paar instrumenten goed kunt laten werken, hoe wil je dan een staat besturen? Het is zeer onwaarschijnlijk dat de onafhankelijkheid met deze absolute losers bereikt gaat worden, het is echt te treurig voor woorden. Afvoeren naar Estland dit stelletje ongeregeld! Of naar een werkkamp in de Siberië desnoods.
Gelukkig weten The Shins even later het vertrouwen in de mensheid weer te herstellen. Ze spelen een keurige en vooral vrolijke set in Grolsch. Allemaal netjes tussen de Shins-lijntjes en een prima optreden voor dit moment van de dag, waar de vermoeidheid toch enigszins begint toe te slaan.


Terwijl hele volksstammen al richting Alpha vertrekken voor Foo Fighters besluiten wij in de andere hoek van het festivalterrein naar Wilco te gaan. De beste keus die we hadden kunnen maken. De India-tent is slechts half gevuld, maar het aanwezige publiek ziet een bijzonder scherp en strak spelend Wilco. Prachtig om te zien hoe bij de muzikale geweldsexplosie tijdens opener “Via Chicago” de helft van het publiek verward rondkijkt en zich afvraagt wat er allemaal misgaat. Eigenlijk had deze band gewoon in de Alpha moeten staan, eerder op de dag bijvoorbeeld. Een schitterend optreden van twee uur volgt, al kunnen we het niet allemaal zien omdat even later in Grolsch The XX opnieuw Lowlands aandoet.
De drie Britse zwartkijkers openen met de nieuwe single “Angels” en je ziet stelletjes elkaar iets steviger vastpakken bij deze fraaie lovesong: 'being… as in love with you as I am'. Live hebben ze wel eens strakker gespeeld, maar het rommelige bij de eerste nummers maakt het optreden wel iets minder statisch en spannender. Een prachtige en unieke band met een schitterende set.


Oh ja, en de Foo Fighters speelden ook, voor waarschijnlijk zo'n 25.000 mensen in, naast, achter en voor de Alpha. Grohl is charmant, doet enorm zijn best en roept dat de band na 18 jaar samen spelen inmiddels de keuze heeft uit zo'n 100 nummers en dat hij de heeeeeele nacht gaat spelen. Wij wachten het niet af en gaan halverwege het optreden de laatste muntjes inruilen voor een laatste biertje. Het afscheidsbiertje van Lowlands 2012, een festival dat dit jaar opnieuw bewijst dat grote headliners eigenlijk zelden de meest spannende muziek maken.