Je hebt van die albums waarvan werkelijk iedereen gaat glimlachen. Genieten voor alle leeftijden, net als een Disney-film. Zorita heeft zo'n plaat gemaakt. De Amsterdammers grasduinden in de muzikale wereldgerechten van (en voor!) Allerhande, en met smakelijk resultaat. Misschien ontbreekt het desolate van de Calexico-woestijn, het kruidige van Manu Chao en het druipende zweet van Gogol Bordello, maar dat is kniesoren. Eerst en vooral helpt daarbij dat Amor Y Muerte uitmuntend klinkt. De blazers ronken en spetteren, en de mix laat ook alle andere elementen (waaronder de altijd lastig te plaatsen solo-viool) in hun waarde. Als handzaam baken dient de donkere stem van de Spaans-Belgische frontman Carlos Zorita Diaz. Gaandeweg valt zijn gevoel voor catchy melodieën steeds meer op. Zijn timbre heeft veel weg van nederpop-godfather Barry Hay. Let maar eens op tijdens de rustigere momenten, zoals “Close To You”, een mooi dramatisch duet met Queax Qeaux Joans. Zo spel je het echt, althans volgens het hoesje. En om nog even bij de Earring-vergelijking te blijven, hoogtepunt “Rumba Para Los Muertos” is Zorita's “Paradise in Distress”. Inclusief gitaarsolo. 'God is great, God is good, [..] with a rifle at hand we live in peace'.
Je kunt je oma ook prima meenemen naar een concert van de Italiaanse singer/songwriter Fabrizio Cammarata. Zéker als de percussionist er dan ook bij is, krijg je die typische luie zondagmiddag-sfeer die Scandinaviërs als Nicolai Dunger en Thomas Dybdahl ook brengen. Wat dat betreft is de Palermees Cammarata juist een bijzonder 'noordelijke' Italiaan. Originaliteit is ver te zoeken, maar net als eerdergenoemde namen blaakt hij van het zelfvertrouwen. Vooral dankzij zijn krachtige stem, met een Dylaneske kraaientwist. Als het dan ook nog goed zit met de toegankelijke refreintjes, valt er verder eigenlijk bijzonder weinig op (aan) te merken. Vandaag gespeeld, morgen stiekem vergeten. De leukste liedjes op Rooms kennen een flinke twang-injectie, met hulp van onder meer Calexico's Joey Burns. “Alone & Alive” is van die wat vollere sound een goed voorbeeld, terwijl je de titel wel als credo van dit soort straatmuzikantenmuziek mag nemen. Nationale knuffelbeer Tim Knol is daar niet ver weg. Wat melodramatischer (met een vleugje Solo-erotiek) is mijn favoriet “Aberdeen Lane”. Daar haalt Cammarata het écht uit de tenen. Geen gemoedelijke romantische pose, maar psychedelische pijn. En dat is Frames-achtig fijn. I was eighteen that night…'
mij=Rosita/Suburban & Good To Go
4 reacties