Voor Mangoo – nee, denk over die naam maar niet teveel na – is Neverland hun tweede album. De vijf op de website nors kijkende Finnen denderen als op hol geslagen bisons door dertien songs heen. Nou ja, tien en drie tussenstukjes. Doom, stoner en spacerock kunnen dicht bij elkaar liggen en op dit album is dat het geval. De gitaren zijn gruizig en zwaar overstuurd, de basgitaar trilt je zo nu en dan van je stoel af en de logge, trage Black Sabbath-riffs worden regelmatig uit de kast getrokken. Maar toch, waar het in dit genre nogal eens een album lang meer van hetzelfde is, weet Mangoo er een behoorlijke variatie in te krijgen. “Diamonds In The Rough” lijkt een doomvariant van Foo Fighters, maar wordt in de solo voorzien van het merkwaardigste gitaargeluid in lange tijd. Als er dan ineens een harmonieus stukje a capella opduikt, weet je in elk geval dat deze Finnen lef hebben. Dat neemt niet weg dat ze meestal stevig gas geven, is het niet in tempo dan wel in gruizigheid. Het wordt alleen opgesierd met allerlei spacey bliepjes en intermezzo's die voor doom wat minder gebruikelijk zijn. Als ze dit live ook kunnen waarmaken, lijkt me dit een prima band voor Roadburn.
mij=Small Stone Records/ Bertus
4 reacties