Lita Ford – Living Like A Runaway

Het jaar 2010 begon voor mij bar slecht met het recenseren van het vorige album van mevrouw Ford. Wicked Wonderland was dan ook een uitermate zwak album. Sindsdien heeft mevrouw Ford haar hubby aan de kant gezet. Meer iets voor de roddelpagina's dan voor File Under, zou je zeggen, maar haar hubby was ook haar producer, Jim Gillette. Living Like A Runaway, een *kuch* subtiele verwijzing naar haar succesdagen, is geproduceerd door Gary Hoey. Het materiaal is niet heel veel beter geworden, het is cliché-pop-op-volume van een dame die een beperkte stem en dito zangstijl heeft, maar Hoey heeft in elk geval de sound aardig voor elkaar. De gitaren staan lekker naar voren, de sound is helder en hier en daar (“The Mask”) duiken zowaar wat industrial-invloeden op. Het blijft echter typisch Amerikaanse rock. Precies wat ook acts als Kiss, Alice Cooper en Marilyn Manson doen: popliedjes spelen met een hoop stampij (letterlijk en figuurlijk), waardoor het eerder hard lijkt dan hard is. Waar voornoemde acts echter nog enige originaliteit aan de dag leggen, komt Lita Ford niet verder dan dertien-in-een-dozijncomposities. Soms, zoals bij “Relentless”, levert dat nog iets leuks op, op andere momenten zit je alleen maar te denken waar je dat gitaarlijntje ook alweer van kent. De gitaarsolo's zijn – verrassend – doorgaans wel mooi opgebouwd en melodieus, het is het stuk eromheen dat niet overhoudt. Lita Ford zal tot in lengte van jaren dezelfde plaat blijven maken, maar deze is dankzij Hoey tenminste met goed fatsoen tot het einde uit te zitten. En dat is meer dan je van Wicked Wonderland kunt zeggen.

mij=SPV / Steamhammer