De schrik slaat me om het hart als ik de voorpagina van de site van Wigelius lees. Hoe het gezelschap verkocht moet worden blijkt daar al uit een paar zinnetjes: 'This is a hit, hungry, horny and amazingly talented new band, plus they look amazingly good' en 'Anders is in his early 20's, which is an advantage when creating new ways of marketing modern AOR.' Dat record execs zo met elkaar praten over een nieuwe act moeten ze zelf weten. Maar moet ik als muziekliefhebber blij worden van het feit dat Wigelius een marketingconcept is in plaats van een artiest? De muzikale aanpak zou me overigens al snel tot dezelfde conclusie hebben gebracht. Bemoeienis van grote namen als Daniel Flores (Mind's Eye) en Harry Hess (Harem Scarem), poprocksongs met niet al te harde gitaren, dichtgesmeerd met toetsen, het is formule-AOR van de eerste tot de laatste minuut. Het intro van “Piece Of The Action” belooft iets meer blues, maar ook daar is de pret snel voorbij. “Love Can Be That Much” is een stuk minder glad, omdat de begeleiding grotendeels uit akoestische gitaar bestaat. Juist bij die spaarzame begeleiding is te horen dat Wigelius inderdaad een prima stem heeft. En een accent dat nog wat werk behoeft, dat wel. Maar voor de rest is het louter formulewerk. Wigelius is ontdekt via de televisieshow True Talent, met zijn versie van Journey's “Don't Stop Believin'”, waarmee meteen de stijl van titel – R3INV3NT1ONS – en afbeelding verklaard zijn. Reinventions past helemaal in het beeld van de X-Factor artiest: goede stem, inwisselbare plaat en na een paar jaar weet niemand meer wie Anders Wigelius ook alweer was.
mij=Frontiers / Rough Trade
Kenmerkend inderdaad voor die talentenshows. Het gaat er niet om de ster, die is na een tijd al vergeten. Het gaat om de kijkcijfers. Wij hebben nog moeite met deze marketingconcept verkoop, omdat we iets anders gewend zijn van vroeger. Maar voor de nieuwe generatie zal dit gewoon normaal zijn.