Toevallig luisterde ik van de week ook naar de nieuwe Squarepusher. Waar de Britse electronica-tovenaar met de meest geavanceerde software het bloed onder je nagels vandaan haalt, doen de noiserockers van Black Dice dat met de gereedschapskist van een stratenmaker. Neubauten! Mr. Impossible klinkt – naast onmogelijk – alsof ze IDM op materiaal uitvoeren dat ze in een recyclewinkel hebben gevonden. U voelt de dooddoener al aankomen; dit is vooral 'interessante' muziek. Een goedwillende recensie zit er echter geen moment in, daarvoor vind ik hun obsessie met rafelige, krassende en schurende ritmiek te overheersend, en simpelweg saai. Ik weet ook wel dat je hier geen meefluitbare melodie hoeft te verwachten, maar Squarepusher heeft dan in elk geval nog wat akkoorden in voorraad. Wat dat betreft gaat hier gewoon af en toe een koelkast aan. Vocalen hadden wellicht nog voor wat structuur (en bovenal lol à la Psychedelic Horseshit) kunnen zorgen. Maar als er al eens een stemmetje opduikt is dat al even heftig vervormd (en daarmee geïnstrumentaliseerd) als alle andere elementen. Als dit album vijf minuten later was afgelopen had ik mijn kop kaalgeschoren en was ik met een plastic hamer aux raus gerend om willekeurige voorbijgangers neer te hakkûh.
Voor het onmogelijk getitelde awE naturalE blijven we lekker binnen, want het debuut van THEESatisfaction is een seXXy privé-feestje. Met de spellingswijze van een en ander hebben we al het irritants aan dit tripje van een half uurtje meteen gehad. De twee meesteressen van dienst lukt in dit korte tijdbestek iets waar Erykah Badu een tijd terug nog twee volledige New Amerykah-albums voor nodig had. Ze brengen volledig onafhankelijk van de hitparade bedachte r&b, ze spacen cooler dan cool. Tegelijkertijd broeit het hier als de zweterigste dansvloer in de Bijlmer waarop ze Nicki Minaj rocken. Bracht Badu al een eerbetoon aan J Dilla, hier is de héle plaat gevuld met chillwavende beatschetsjes. Geloopte piano's zijn overal en de baslijnen wobbelen. De eerste acht liedjes zitten dermate vol spanning dat er wijselijk maar geen pauze wordt genomen. Cat zingt fraai, Stas rapt nog beter. Mysterieus, politiek en associatief. De hogepriesteres beveelt: 'leave your face at the door, turn off your swag'. Ergens heel ver weg barst de rave los. Lucy Pearls 'don't mess with my man' wordt hier 'don't funk with my groove'. Dat doen ze zelf al namelijk. Onverbiddelijk. Zo spannend, en almaar 'deeper'. Alleen al hoe die track 'erin valt' maakt het album fantastisch. 'When you look at the surface the world is flat, flatter than your ass'.
mij=Ribbon & Sub Pop
4 reacties