'Ever feel like you've been cheated?' Met die woorden keerde de toenmalige Johnny Rotten de Engelse punkbeweging definitief de rug toe, om vervolgens Public Image Limited (oftewel PiL) op te richten. John Lydon staat nog steeds bekend als hét boegbeeld van de oude punk-habitus: tekenend, voor de gigantische culturele en maatschappelijke impact die The Sex Pistols in slechts drie jaar pophistorie heeft bewerkstelligd. Dat terwijl Lydon voor het grootste gedeelte van zijn carrière met PiL een van de meest invloedrijke post-punkbands ter wereld is. Sterker nog, het is te beargumenteren dat PiL de status quo mag claimen als de eerste, originele post-punkgroep.
Dankzij dit hilarische reclamespotje kreeg Lydon de financiële flexibiliteit om PiL terug te halen uit een sabbatical van bijna twintig jaar. Het uit eigen beheer uitgebrachte This Is PiL is het resultaat, een album dat meer lijkt de dienen als herintroductie dan als artistiek statement in de trant van Metal Box of Flowers Of Romance. Inmiddels zijn we dus een geheel nieuwe generatie verder en daar lijkt Lydon zich ook van bewust: 'Hi I'm John, and I'm from England!!', exclameert hij met zijn onmiskenbare, schrille, plat-Engelse sneer bij de single “One Drop”. Het opvallende aan This Is PiL is dat de verstreken periode eigenlijk nergens evident is, ondanks de absentie van Lydons vertrouwde rechterhand Jah Wobble. Het is bijna alsof PiL de draad direct weer oppikt waar het na That What Is Not uit 1992 gebleven was. Na al die jaren absentie lijkt de PiL-sound van begin jaren negentig in een vrieskast te zijn bewaard voor later gebruik: de foute midi-drums, de sponzige, platte drakenproductie en natuurlijk Lydon en zijn grillige, opgefokte tirades. Geen vooruitgang is in dit geval stilstand.
Alhoewel: zelfs knorrige punkers worden op hun oude dag rustiger en milder, en dat blijkt bij Lydon duidelijk het geval. Hoewel hij nog steeds graag op de zeepkist staat, lijkt John nu meer bezig te zijn te reflecteren dan te provoceren, zoals bij “Deeper Water” (“back when football was not a yawn”), “I Must Be Dreaming” en het filosofische, doch licht seniele spoken word-nummer “The Room I Am In”. Helaas is dit de conclusie: This Is PiL is niet bepaald een consistente, sterke plaat. De angel in Lydons teksten is er uit en nergens komt er een liedje dicht bij de tribale spanning en venijn van bijvoorbeeld “Flowers Of Romance” of de heerlijk foute Alan Parsons-kitsch van “Rise”. 'You are now entering the PiL zone!' schreeuwt Lydon tijdens de titelsong: het is duidelijk dat meegaan met de tijd daar geen onderdeel van uitmaakt. We mogen bij deze comeback in ieder geval koesteren dat het enigma John Lydon nog steeds onverschrokken schijt blijft hebben aan alles en iedereen. This Is PiL smaakt echter niet naar meer.
Mij=Eigen beheer
4 reacties