We Are Augustines

We Are Augustines is een typisch geval van – wat ze in Amerika noemen – een feel good story. Het drietal uit Brooklyn moest een obstakelkoers aan tegenslagen en tragediën belopen, om uiteindelijk ongeëvenaard succes te bereiken met het album Rise Ye Sunken Ships. Een mantra die de catharsis van zanger/gitarist Billy McCarthy, bassist Eric Sanderson en drummer Rob Allen goed samenvat. Eerder beschreef File Under-collega Rene het album als 'de grootste brok oprechte emotie die ik sinds tijden gehoord heb.' Een verzameling basale, alternatieve rockanthems die diepgang krijgen door McCarthy's Springsteen-achtige retoriek. In een uitgebreid interview met Tamar Tieleman op KX Radio spreekt de band openhartig over de drama's die zich voordeden: de breuk van hun oude band Pela, het overlijden van McCarthy's broer in de gevangenis en de voortdurende bonje met platenmaatschappijen. Uiteindelijk hield de band zich bewonderenswaardig aan hun woord: met volhardende DIY-aanpak gebruikt We Are Augustines persoonlijke ervaringen om een positieve boodschap te verspreiden aan iedereen die bereid is te luisteren.

Op een lome ochtend in het Blue Square Hotel te Amsterdam is het de beurt aan File Under. McCarthy komt als eerste naar beneden om een praatje te maken. Hij oogt in het begin een beetje knorrig en verdwaasd: zijn haar is nog nat van het douchen en hij snakt naar een sigaret. Wel heeft hij voor het eerst in tijden fatsoenlijk geslapen. Een paar minuten later schuiven de overige twee bandleden aan tafel. Het contrast tussen de drie verschillende persoonlijkheden is meteen te merken. McCarthy is een sympathieke, grillige knuffelbeer die spreekt met het hart op de tong. Sanderson houdt de rust zelve en formuleert met zakelijke toon, maar is qua mening net zo uitgesproken. Allen blijft gedurende het gesprek stilletjes meeluisteren, met af en toe een droge opmerking tussendoor. De Brit – die inmiddels tien jaar in Amerika woont – mengt zich verder weinig in het gesprek. 'Thank you so much, bro!', roept Billy als de tourmanager een dienblad met koffie op tafel zet. Naarmate de consumptie van cafeïne toeneemt, raakt de discussie steeds geanimeerder…

mij=Interview: Jasper
Om het even heel cru te brengen: het verhaal achter jullie debuut Rise Ye Sunken Ships lijkt bijna gemaakt voor een of ander cheesy Hollywood script.
Eric: 'Wij hebben het ook op die manier geschreven! (iedereen rond de tafel lacht)
Voor een band die veel intieme gebeurtenissen deelt met fans en pers, is het soms ongemakkelijk dat men van tevoren bepaalde persoonlijke dingen van jullie weet?
Billy: 'Ik vind het een apart fenomeen. Je hebt vaak geen idee totdat je zelf in zo'n situatie bevindt. Wij zijn zo bezig met shows voor te bereiden, spelen, rondrijden, laden en mailen…we staan dan niet stil bij wat er zich twee jaar geleden afspeelde, tot mensen ons er mee confronteren. Wat ik inmiddels snap is dat je als muzikant in een soort bubbel leeft. Als je een tijdje samen met crew en bandleden in een busje rondrijdt, ontwikkel je samen jouw eigen grapjes, jouw eigen taal. Als je zoveel verschillende plekken bezoekt, groei je sneller naar elkaar toe. Als je voor een optreden in een ruimte loopt waar mensen je opeens aanwijzen, zo van (wijst richting Eric), 'Kijk, daar is Eric!' Dat is iets waar ik regelmatig om lach. Wij zien regelmatig een rij voor de concertzaal waar wij gaan spelen, en mijn eerste reactie is vaak: 'Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?' (lacht)
Eric: 'We willen zo vaak mogelijk met mensen praten na onze shows. Bij grote optredens wordt dat een stuk lastiger, omdat er teveel mensen zijn. Zodra iemand zich voorstelt zeg ik 'hoi, ik ben Eric!', waarop die persoon vervolgens 'weet ik!' antwoordt. Die momenten blijven raar, dat iemand zo uit het niets opeens jouw naam weet. Maar dan zijn er andere mensen die ontzettend persoonlijke ervaringen delen. Wij zijn dan bijvoorbeeld omringd door honderd mensen in een kamer vol merchandise: iedereen wil graag een praatje maken of samen op de foto…en tussendoor vertelt iemand heel openhartig dat hij zijn moeder een paar weken terug verloor. Het is erg mooi, maar tegelijkertijd eist het emotioneel gezien behoorlijk zijn tol.'
Het is desalniettemin een logische reactie. Jullie geven jezelf bloot, fans voelen zich daardoor geëngageerd hetzelfde te doen.
Billy: 'Het doet mij het meest denken…wacht, het zijn twee dingen! Een: het is vergelijkbaar met wanneer iemand uit de kast komt, zoals bijvoorbeeld in Hollywood. Dan worden ze een baken van troost voor andere mensen die om soortgelijke redenen worstelen met hun seksualiteit. Wij bezochten gister het Anne Frank Huis. Ik vond dat een boeiend verhaal: Otto Frank had na de oorlog zijn vrouw, kinderen en bedrijf verloren. Zodra er verlies bij komt kijken, dan kun je jezelf toewijden aan het medeleven. Dat gaf Otto's leven nieuwe betekenis. Hij praatte met nabestaanden, beantwoordde vragen, hij publiceerde het dagboek van zijn dochter…
Eric: '…bouwde een museum.'
Billy: 'Hij werd een soort rots in de branding voor mensen. Daar was hij de rest van zijn leven mee bezig – in plaats van alleen in zijn huiskamer blijven rouwen. Ik denk dat dit in bepaald opzicht – na het verliezen van een dierbare – bij ons een beginpunt was. Wij hoeven niet per se op de cover van een magazine te staan. Wij zijn simpelweg tevreden zolang wij met mensen kunnen blijven communiceren. Maar zoals ik eerder zei, we denken niet meer zoveel na over onze tegenslagen. We hebben nieuwe dingen op het vizier. Een goede vriend van mij, had een hele goede uitspraak: 'Dit zijn de fijne problemen om te hebben. Compliceer dingen niet teveel.' Dat vond ik erg goed advies. Bij het maken van Rise Ye Sunken Ships legden wij simpelweg vast wat er zich op het moment afspeelde. Nietzsche zei ooit: 'Als jij in de afgrond kijkt, dan kijkt de afgrond ook in jou.' Wij keken neer op wat serieuze ellende, dat op zijn tijd weer terug keek. Wij zijn blij dat we op positieve wijze verder kunnen.'
Eric: ‘Het is nu een kwestie van balans zoeken tussen het geven van interviews, voorbereiden van shows. Wij krijgen zo’n veertig, vijftig e-mails per dag. En dan daarnaast Facebook en Twitter bijhouden. Je staat onder constante druk. Dan hebben wij het niet eens over dingen die gebeuren tijdens ons persoonlijke leven. Het is makkelijk om daar onder te bezwijken. Als gevolg beginnen veel muzikanten een leefstijl van sex, drugs en rock-'n'-roll. Je gaat uit om dronken te worden, je begint harddrugs te gebruiken – want de softdrugs hebben te weinig effect – je gaat met meisjes flikflooien…of wat dan ook. Maar wij zijn daar simpelweg niet geïnteresseerd in. Wij willen niet in die valkuil terecht komen.’
De verhalen over jullie vorige band Pela suggereren dat jullie die leefstijl vroeger wel omarmden.
Billy: Pela was een nu of nooit, Hail Mary, buzzershot…wat zijn nog meer analogieën?
Neil Young zong ooit ‘it’s better to burn out than to fade away’.
Billy: ‘Ja precies! Er mag wel wat gezegd worden over gracieus oud worden. Ik luisterde laatst weer naar Nirvana en vertelde de rest van de band toen: ‘Dit is toch het beste wat je óóit gehoord hebt!?’ Maar tegelijkertijd probeerde ik mij Kurt Cobain voor te stellen op zijn vijftigste, nog steeds die nummers vertolkend. Van een fysiek standpunt gaf hij al alles wat hij in zich had. Pela had dat ook een beetje, dat fatalisme…’
‘Kijken in de afgrond?’
Billy: Ja, en wij vinden het prima om zo nu en dan in de afgrond te kijken, een drankje erbij te nemen en het fucking uit te lachen! Maar…neem bijvoorbeeld Neil Young of Bruce Springsteen. Die zijn zo eerbiedig oud geworden en de nummers worden naarmate zij ouder worden ook steeds beter. Zij zijn nu allebei in de zestig, maar ze kunnen nog steeds werk bieden aan hun hele crew en band. Alle kinderen van hun crew kunnen verder studeren, want ze worden onderhouden door mensen die zich gedragen als volwassenen.’
Eric: ‘Ze zeggen weleens, kies jouw idolen wijselijk. Op een gegeven moment realiseerden wij ons dat alle artiesten waar wij tegen opkeken zelfmoord hadden gepleegd en/of verslaafd zijn geraakt aan drugs. En wij dreigden dat pad te volgen. Dat is gewoon belachelijk. Wie wil dat?’
De verhoudingen tussen Pela en We Are Augustines zijn wel evident: de een belichaamt de toevlucht, de ander de confrontatie.
Billy: ‘Ja, maar daar komt meer bij kijken. Dan heb ik het over de gebeurtenissen rondom mijn familie, mijn broer die in de gevangenis zat. (pauzeert) Je kunt bijvoorbeeld naar buiten kijken en denken, ’dat getoeter van die auto’s, ik háát auto’s.’ Maar je kunt aan de andere kant denken: ‘Dit is logistiek gezien slecht gepland. Waarom is deze snelweg hier neergezet?’ Het ligt dus niet aan de auto’s, om even een klein voorbeeld te noemen. Ik was woedend en gefrustreerd over het feit dat mijn broer in de gevangenis stierf. Maar op dat moment besefte ik niet dat de situatie groter was dan mijzelf. Terwijl dat hoofdstuk zich in mijn leven afspeelde, moest ik ook mijn eigen leven opnieuw opbouwen. Ik dacht na over aspecten van mijn eigen land waar ik het niet mee eens was, maar ook aspecten waar ik trots op was. Waar bén ik überhaupt trost op? Waarom bén ik op deze manier behandeld? Ik kan niet woedend blijven. Een vriendin van mij is feminist. Ik bewonder haar vastberadenheid en haar gevecht, maar als wij in gesprek raken zegt zij allerlei vervelende dingen over bepaalde entertainers, over mensen. Dat klinkt in mijn oren erg verbitterd. Dus ik vraag mezelf af, hoe keer jij de rug om zonder bitter te worden? Dat doe je door de confrontatie aan te gaan met datgene waar jij mee worstelt. En dat is zeker onderdeel van Rise Ye Sunken Ships.’

Een nummer op Rise Ye Sunken Ships draagt de titel “Juarez”, vernoemd naar een stad die bekend staat om vrouwenmoorden en drugskartels…
Eric: 'Wij hebben er onlangs een videoclip opgenomen, in Juarez en El Paso.'
Billy: 'Toen wij daar arriveerden, was de filmcrew te bang om de stad in te gaan. Dus wat deden wij…? Wij gingen daar wat drinken.'
Eric: 'In een van de shots in de clip zitten wij in een bar, dat is een Hookah Bar in El Paso. Wij zijn bevriend geraakt met de eigenaar van die tent. We vroegen of wij naar Juarez konden gaan de volgende dag. Hij verzamelde wat vrienden en vervolgens gingen wij ‘s middags samen de grens over. De hoofdregel in Juarez is dat je moet vertrekken voordat de avond valt, want dan begint het geleidelijk aan wat grimmiger te worden. Maar rond negen uur 's avonds waren wij nogal van de kaart…’
Billy: 'Was het chicha…? Het was een of ander homemade alcoholisch drankje…' (iedereen begint door elkaar heen te ginnegappen)
Eric: 'Het was in ieder geval formidabel spul! Juarez was vroeger een populaire vakantiebestemming, net als Tijuana. Amerikanen die vlak bij de grens wonen kwamen daar regelmatig. Het bier is goedkoper, er is veel te doen in de stad. El Paso en Juarez zijn in feite één stad opgesplitst door de grens. Maar de inwoners van beide steden, de mensen waar wij mee optrokken: die zijn allemaal opgegroeid in Juarez, maar gingen naar school in El Paso. Dus zij staken elke dag te grens over om naar school te gaan – we hebben het over kinderen rond de twaalf jaar! Je ziet hoe hecht die twee steden zijn; het is een geheel, met familieleden woonachtig aan beide kanten.’
Billy: 'Ook Juarez' relatie met de rest van Mexico is daardoor qua verhouding anders. Een vriendin van mij uit Juarez vertelde dat ze anders behandelt worden, omdat zij wél over de grens mogen. Dus ze worden daar zelfs veroordeeld door landgenoten.
McCarthy laat een litteken zien op zijn hand. Hij vertelt hoe hij tijdens een concert zijn hand openhaalde aan een glasscherf. Door de hechtingen mocht hij zijn hand een tijdje niet bewegen. Tijdens het herstel verdiepte hij zich in Juarez.
Billy: 'Als ik even heel eerlijk mag zijn: als die problemen bij de Canadese grens zouden afspelen, was dit denk ik wereldnieuws geweest. Omdat de mensen daar over het algemeen blank zijn en een welvarend leven lijden. De situatie zou worden geschetst als een enorme tragedie. In feite heeft de Amerikaanse overheid geen flauw benul hoe ze met immigratie – illegale immigratie – moeten omgaan. Wat ze daadwerkelijk doen is, ze weigeren erover te praten! Het is jammer dat deze immigranten zijn overgelaten aan dit soort frustraties. Als de wetgeving ook maar een klein beetje coulanter en progressiever was, hadden wij deze mensen beter kunnen integreren in ons land. Wat is er dus aan de hand: de gesloten drugshandel is het enige wat mensen geld oplevert. Iedereen wil high worden. Dus jammer genoeg leven zij in een land waar drugs illegaal is – in tegenstelling tot hier – zonder enige toezicht. Het is een gemakkelijke manier om geld te verdienen.'
En door het gebrek aan autoriteit houdt die vicieuze cirkel zichzelf in stand.
Billy: 'Klopt! Het is corrupt tot aan de hoogste top!'
Eric: 'Ons werd uitgelegd dat een lokale bende het grensgebied beheerde terwijl een andere, grotere bende het wilde veroveren omdat het financieel gezien erg gunstig is voor diegene die daar de macht heeft. Vervolgens ontstonden er wrede bendeoorlogen en conflicten tussen die twee groepen.'
Billy: 'Toen wij in Juarez waren zagen wij overal posters en foto's van mensen. Er stond 'desaparecidos', oftewel vermist. In een derde wereldland is het makkelijker mensen om te kopen met geld, zodat ze zwijgen. Als jij toch je mond opentrekt, dan zullen zij iemand uit jouw familie 'verwijderen'. Het eerste wat je je natuurlijk afvraagt is: waarom niet gewoon verhuizen? Het is een stuk ingewikkelder dan dat.'
Het is voor wij westerlingen ook moeilijk te bevatten, want wij zijn niet opgegroeid in een dergelijke samenleving, waar angst en onderdrukking de katalysator zijn. Wij zouden daar nooit aan kunnen wennen.
Eric: 'Onze vrienden uit El Paso zeiden op een gegeven moment iets dat mij ontzettend is bijgebleven. Elke keer als er een nieuwsbericht kwam over Juarez met de titel 'brute slachtpartij', ging het vroeger om gemiddeld vijftien mensen. Tegenwoordig gaat het om gemiddeld tien mensen: 'slechts' tien mensen zijn vandaag in Juarez gestorven! Dus ze ZIJN er al aan gewend! Ze hebben allang geaccepteerd dat het gebeurt. Maar het zijn nog steeds tien doden…'
Billy: 'Het meest bizarre is: wij leven in een land dat bekend staat als wereldeconomie. Vanuit El Paso kun je de Mexicaanse grens zien. Létterlijk, de grens is ongeveer…(wijst door het raam richting twee vrouwen de overkant van de straat) zie jij die twee vrouwen lopen daar? Zó dichtbij is Juarez dus. Die mensen daar denken dat niemand zich om hun bekommerd…en ze hebben fucking gelijk! Hoe kan jij een trotse Amerikaan zijn als jouw land niet weet wat er gaande is!? Zestig meter naar het noorden toe zou het wel een serieuze crisis zijn. We hebben zelfs een legerbasis daar, maar it's not our problem. De mensen die dit meemaken zijn onschuldig. Ze gaan naar school, zij kopen brood. Ik voel mij misselijk van binnen in de wetenschap dat er onder invloed van cocaïne feest wordt gevierd zonder erbij stil te staan waar die drugs precies vandaan komt. Daar voel ik mij erg schuldig over. Het is alsof die mensen vrijwillig de rekening voor ons betalen…op een hele tragische manier.'
Eric: 'Ik was verbaasd toen Hillary Clinton zich hier tegen uitsprak. Het was de eerste keer dat ik een politiek leider zo onloochenbaar zag spreken in Amerika. Het was een directe een oproep naar het Amerikaanse volk. Ze zei: 'Dit gebeurt dankzij de obsessie die ons land heeft met drugs.' Die verantwoordelijkheid ligt bij ons. Helaas is er uiteindelijk weinig van gekomen…(lacht schaapachtig)
Billy: 'Nobody fucking cares, man! We hebben het vaak genoeg in interviews ter sprake gebracht…toen kregen we als antwoord 'Okay, geweldig…hoe was het bij Letterman?'
Is er een onderliggende, persoonlijke reden in waarom jij de situatie in Juarez wilde aankaarten?
Billy: 'Ik heb een grote affiniteit voor mensen uit Mexico. Wij hebben allemaal met Mexicaanse mensen gewerkt, bij elke baan die wij gehad hebben. Zij zijn de machinekamer achter onze economie. Zij doen al het werk dat niemand wil doen…en ze doen het met dankbaarheid en trots! Daar kunnen wij als Amerikanen veel van leren. Ik heb mijn hele leven van ze geleerd! Het voelt alsof iemand iets of iemand waar ik om geef op zijn nummer wil zetten. Ik weet dat Mexico het altijd moeilijk heeft gehad: of het nu dronken mensen op weg naar Tijuana zijn, of de prijs van een armband omlaag praten bij een oud vrouwtje. Het is soms respectloos hoe er met elkaar wordt omgegaan. Maar zij zijn een onverzettelijk, vastberaden volk!'
Ironisch genoeg een volk zoekend naar stabiliteit in een Westers land, dat juist de sociale en economische infrastructuur van dat desbetreffende land helpt in stand te houden.
Billy: ‘Weet je, er is een geweldige documentaire genaamd 'A Day Without A Mexican', een komedie! Het gaat over de dag dat alle Mexicanen in Amerika besloten niet te gaan werken. Je ziet lange files, mensen die continu in auto’s toeteren. Niemand kan wat bestellen, huizen worden niet gebouwd. Het is hysterisch! Maar ik blijf een plekje in mijn hart houden voor Mexico. Juarez is aan het bloeden, snap je? Daar wilde ik over schrijven. Door de onderdrukking biedt slechts overleven enige troost voor deze mensen, om te voorkomen het niet opnieuw te laten gebeuren. Een complete ommekeer van het politieke systeem, dat zal nooit gebeuren. Een belangrijkere kwestie is dat die mensen sterven terwijl wij blijven feesten. Het is gewoon pure arrogantie van onze kant.'
Het opnemen voor gedupeerden lijkt een centraal uitgangspunt binnen jullie muziek.
Billy: ‘Weet je, een groot gedeelte van de thematiek in bepaalde nummers – wat onbewust naar voren kwam – is het heruitbeelden van personages en ze waarde geven. Zelfs grandioze waarde, door ze te beschrijven als heiligen. De maatschappij kijkt op ze neer als een straatverkoper of als armoedzaaiers. Als kind heb ik een meditatie verzonnen die ik zo nu en dan toepas, waar ik zelf erg blij van word. De volgende keer dat jij in een volle trein zit, kijk om je heen. Je ziet allerlei verschillende culturen: mensen uit India, Latijns Amerika, Afrika…probeer elk van deze personen te verbeelden als een koning of koningin. Een Afrikaanse man die een mooi gewaad draagt terwijl hij de krant leest, of een Indiase vrouw die van top tot teen versierd is. Het is een fijne meditatie. Daar gaat een groot deel van de plaat ook over: mensen hun waarde teruggeven.’
Rise Ye Sunken Ships werd niet onder de meest ideale omstandigheden opgenomen. Biedt het behaalde succes jullie wat meer flexibiliteit bij het maken van komende albums? Wat is jullie toekomstbeeld voor We Are Augustines?
Eric: ‘Wij praten hier tegenwoordig regelmatig over. Een creatief proces is precies dat: een proces. Het is niet dat wij tot een definitieve beslissing, zoals bij een groot CEO bedrijf. Wij maken al deze nieuwe ervaringen mee: de uitverkochte shows in de UK, optreden bij David Letterman…allerlei dingen waar mensen enthousiast over zijn, waar zij over schrijven. We ontmoeten nieuwe mensen na shows, we bezoeken het Anne Frank Huis, we reizen af naar landen waar wij nooit eerder zijn geweest. Terwijl ons verhaal blijft veranderen, verandert onze kijk op het verleden mee. En zonder twijfel ook hoe wij onze toekomst ervaren. Het verandert continu. Ik voel mij een soort antenne, ik probeer gewoon open te staan voor ontvangst. Want de waarheid is: ik weet het antwoord op jouw vraag niet. Wij weten het geen van drieën denk ik. Wij werken ons elke dag door dit proces en we staan open voor waar dit heen kan gaan. Maar het gaat nog wel even duren denk ik. Misschien beseffen wij niet eens waar onze nieuwe plaat over gaat tot hij af is. Soms gebeurt dat.’