Ik zei het quasi luchtig tegen DubbelMono toen de nieuwe Peter Hammill te voorschijn kwam bij een enveloppenuitpakfeest: 'Oh, daar schud ik wel een stukje over uit mijn mouw, dan heb ik gelijk een mooie reden om wat over Henk te schrijven.' Henk stierf een week eerder en ik vond dat ik daar nog wel wat over moest schrijven. In mijn hoofd leek het op dat moment zo logisch als een plus een: Henk hield van Hammill, Henk leerde mij van Hammill houden. Dat moest wel wat zinnigs opleveren. Nou, vergeet het maar. Ratio verloor het genadeloos van de emotie en hoezeer ik me er ook toe probeerde te zetten, het lukte me echt niet er iets passends van te maken. Een voor mijn doen ongekend schrijfwak trof me op een uitermate vervelend moment. Terwijl mijn grijze massa toch echt overuren draaide om te proberen de twee op papier zo gemakkelijk te verbinden zaken de handen in elkaar te slaan in een woord of 250 op mijn scherm. Ondertussen luisterde ik Consequences. Veelvuldig. Misschien wel te. Zonder twijfel een van de donkerste en beklemmendste albums van Hammill in jaren. Een erg goeie bovendien. Ik wist dat Henk 'em al besteld had, het irriteerde me dat we het er niet meer over gehad hebben per mail of chat, zoals dat veelvuldig gebeurde de afgelopen vijftien jaar. Je probeert je er overheen te zetten, maar dat lukt me maar niet. Dat is misschien nog wel waar ik het meest mee worstel. Het voelt onaf met duizelingwekkend veel losse eindjes. Nooit meer 'hapslik' en 'loopt binnen'. Het is stom en oneerlijk.
mij=Fie! / Rough Trade
Het is pas naderhand, maanden later, ergens in een interne FileUnder-chat, dat het pas tot mij als lezer doordringt wat hier nou eigenlijk stáát en hoeveel moed het wel niet vergt om dan toch een stukje te hebben geschreven. Temidden van al die duizenden recensies valt het raderwerk wel eens stil. Muziek blijft tenslotte gevoel… Mooi om dan te zien dat diezelfde gepassioneerde muziek die fase dan ook weer op gang helpt, uiteindelijk. Hulde.