1981. Donkere dagen waren dat. Het regende altijd, er waren nog maar twee tv-zenders, Griekenland werd lid van de Europese Gemeenschap en een diepdonkere economische recessie tekende de tijd. Je kon er boos om worden, het anarchisme aanhangen en je afzetten tegen de gevestigde orde. Of mistroostig naar je schoenen staren en jezelf ophangen aan een wasrekje. De toekomst was immers no future. Idealen? Koop je niets voor, moet The Human League gedacht hebben. Ze hadden al een paar jaar met z'n viertjes idealistisch experimenteel zitten prutsen aan een batterij eerste generatie doe-het-zelf syntheseizers, maar de groep viel in 1980 uit elkaar. De ene helft ging verder als Heaven 17, terwijl de andere helft, Phil Oakley en Adrian Wright, met The Human League een doorstart maakte. In de cocktailbar vonden ze twee sensuele zangeresjes en besloten ze pretentieloze synthpop te maken. Als het dan toch slechte tijden zijn, dan ontsnappen we eraan door er gewoon wat van te maken, was het credo. Wat hieruit voortkwam, het album Dare, is een van de eerste, en moeiteloos de beste, new romantic synthpopalbums dat die jaren uitkwam. Het opgewekte geluid draait om de ronkende bassyntheseizer, plastic melodieën en digitale gitaarsimulaties. De bombast kwam van de net te zwaar aangezette stem en eyeliner van Philip Oakley en de soulseks kwam van de meisjes. Een frisse balans en een perfecte classic megahit: 'Don't You Want Me'.
Nu, 30 jaar later, is de recessie mogelijk nog ernstiger dan destijds, Griekenland zit nog in de EU en het regent ook nog steeds. Dare klinkt vandaag zo retro als maar zijn kan, maar is daarmee hipperdepip actueel en nog net zo verademend als toen: een volle pot mosterd voor hedendaagse namen als Delphic, Hot Chip en Goldfrapp. Nog altijd staan de in je hoofd klevende melodieën als een huis, hoewel de grootste hit wel enige slijtage vertoont. Te vaak gehoord, maar dat kan aan mezelf liggen omdat ik de plaat de afgelopen 30 jaar nooit ben vergeten en nog altijd regelmatig draai. Vanwege zijn verjaardag is het album opnieuw opgepoetst en als dubbelaar uitgebracht met een lading extra's waaronder remixes en de uitbundige ep Fascination!, die het megasucces van de Dare-periode in 1983 nog wist te verlengen. Verder diverse dubmixen die in 1982 op de remixplaat Love And Dancing stonden, die aantonen dat de tracks ook zonder de zang van uiterst verzorgde, constant hoge kwaliteit zijn. The Human League zou nooit meer zo goed worden als in die donkere jaren. Klassiek.
mij=Virgin / EMI
4 reacties