Mojoceratops – Live In Boston

De mooiste ontdekkingen zijn soms stom toeval. Ik was op Spotify op zoek naar muziek van M3, een band met een aantal ex-Whitesnakeleden, maar kwam uit bij een cd uit 1998 van een instrumentaal Amerikaans fusionrocktrio met dezelfde naam. Het album was alleen als dure 192 kbps-mp3's online te krijgen, dus ging ik op zoek naar de band. Ik stuitte op de site van bassist James Möbius, we mailden en enige tijd later was ik de trotse bezitter van de cd. M3 heet inmiddels Mojoceratops, de M3-cd wordt binnenkort ook onder die naam uitgebracht, maar voor mij was interessanter dat de heren inmiddels ook een live-cd hadden. De meeste songs daarop komen van dat veertien jaar oude album. Hmm, is dat niet een gebrek aan inspiratie? Nou nee, want het zijn fantastische songs die het ook veertien jaar later nog verdienen om gehoord te worden. Drummer Greg Mag, gitarist Bob Melpignano en de eerder genoemde James Möbius (bas en Chapman Stick) maken zich er bepaald niet makkelijk vanaf, want de songs zijn verre van simpel. Opener “Countdown” gaat er in vliegende vaart vandoor en dat houdt eigenlijk niet meer op tot en met het afsluitende Mad Hatter. Pauzes zijn er slechts als overbrugging naar het volgende stuk fenomenaal instrumentaal geweld. Het is bovendien muziek die in complete chaos zou kunnen verzanden als ze niet zo akelig strak speelden. Dat is nog opmerkelijker als je weet dat Möbius een soort funky Billy Sheehan-on-speed is. Na het bovenstaande zou je kunnen denken dat Mojoceratops moeilijk doet om het moeilijk doen, maar het tegendeel is waar: er blijft een heel duidelijk songstructuur, waarbij je de zang niet eens mist. Met alle complexiteit blijft het een heerlijke rockplaat. Dit is een band die veel meer dan lokale bekendheid verdient. Al helpt het niet dat ze wéér een naam hebben die ook elders in gebruik is…

mij=Calling All Guitars