In al haar enthousiasme had singer-songwriter Christine Oele van het Amsterdamse Nevada Drive ermee ingestemd dat ik vorig jaar zomer al een recensie van de mij toegezonden promo van High Resolution Blues online zou zetten. Begrijpelijk. Ik kon niet anders dan concluderen dat het gepaste trots was. In de inmiddels op verzoek van de band verwijderde recensie sprak ik lovende woorden en refereerde ik onder andere aan Anna Ternheim, Natalie Merchant en Tanita Tikaram. De laatstgenoemde vooral vanwege de prettige gelijkenis in timbre met de stem van Oele. Ondertussen is het album uitgegroeid tot een van mijn favoriete releases van Nederlandse bodem van de afgelopen jaren. Ik liep ermee door zonnige, naar bloesem geurende stadsparken, maar ook over de door druilerige buien natgeregende straten. Ik ontwaakte ermee op katerige zondagochtenden en genoot ervan tot diep in de nacht met aangenaam gezelschap en een goed glas wijn. Eerder dit jaar ontving ik de definitieve versie van het door mij gekoesterde kleinood en door wat subtiel productioneel oppoetswerk en wat slimme wijzigingen in de trackvolgorde bleek deze zo mogelijk nog fraaier geworden. Producer/gitarist Rene Ahoud heeft puik werk afgeleverd door de arrangementen van benodigde ademruimte te voorzien. Ze leiden niet af van Oele's kenmerkende, emotioneel geladen zang en intrigerende teksten en laten de songs langzaam voorbij trekken als zorgvuldig geschoten scènes uit een tijdloze filmklassieker.
mij=Eigen Beheer
4 reacties