Het is een behoorlijke coup wanneer je als relatief onbekende band Rick Rubin kunt strikken voor je nieuwe album. Howlin Rain, de band van ex-Comets On Fire-frontman Ethan Miller, zal er niet altijd even blij mee geweest zijn, want er is maar liefst vier jaar aan de plaat gewerkt, deels omdat Rubin niet altijd even veel haast had en soms een tijdlang zelfs volkomen onbereikbaar was. Of fans er blij mee zullen zijn is ook maar de vraag. Op instigatie van Rubin is de band opgeschoven van psychedelische rock naar een meer mellow stijl, soms met zelfs Westcoastinvloeden. Tegelijkertijd heeft dat een plaat opgeleverd die een fraaie staalkaart aan Americana laat horen. Er zijn duidelijk hoorbare invloeden van The Black Crowes en Little Feat, maar in “Collage” zitten magistrale zangpartijen die van Crosby, Stills, Nash & Young hadden kunnen zijn. Tegelijkertijd eindigt “Phantom In The Valley” met een fijn stukje latin en is “Strange Thunder” een wrange en tegelijkertijd prachtig ingetogen ballad met een heftige climax. De instrumentale afsluiter “…Still Walking, Still Stone” bevat behalve prachtig gitaarwerk ook vrouwelijke vocalen die zo uit de soundtrack van een seventies-David Hamilton-film zouden kunnen komen. En eigenlijk heeft dit album zo'n beetje alles wat je je zou kunnen wensen: zowel ingetogen als behoorlijk smerig gitaarwerk, dito zang (en beter dan ooit), op zijn tijd achtergrondzangeressen of een fijn orgeltje en een kraakheldere productie zonder teveel opsmuk. En niet te vergeten heerlijk swingende songs. Of de fans deze muzikale draai allemaal evenzeer kunnen waarderen vraag ik me af, maar ik ben onder de indruk. Ik zet 'm vast op de groslijst voor m'n jaarlijstje.
Terwijl Howlin Rain onder andere op festivals speelt met de hobbyband van Black Crowes-zanger Chris Robinson, heeft diens broertje Rich Robinson een solo-album opgenomen, Through A Crooked Sun. Je zou verwachten dat hij dan met iets heel anders aan zou komen, maar het tegendeel is het geval. Het merendeel van de songs had zo op een Black Crowes-album kunnen staan. Luister maar eens naar een track als “Falling Again”. De verschillen met The Black Crowes zitten vaker in de productie dan in de songs of arrangementen. Rich Robinson is een prima zanger, maar hij heeft niet iets heel herkenbaars als de snarl van zijn broer. Alle tracks zijn van de hand van Robinson, behalve Fleetwood Macs “Station Man”. Op dat nummer is Dana Thompson van de partij, zoals Gov't Mules Warren Haynes op “Bye Bye Baby” te horen is. Uit het bovenstaande zou je bijna concluderen dat Through A Crooked Sun een slechte plaat is, maar dat is zeker niet het geval. Robinsons gitaarspel is sfeervol en – daar komt íe – authentiek, en dat is ook op dit album het geval. Niettemin krijg je het gevoel dat de wereld deze plaat minder hard nodig had dan Rich Robinson. Maar goed, als hij hiermee de batterijen weer kan opladen worden wij er ook beter van. En hoewel Through A Crooked Sun dus niet heel veel toevoegt, blijft het een aangename plaat.
mij=Howlin Rain: Agitated / Konkurrent; Rich Robinson: Circle Sound / Bertus
4 reacties