En toen was het alweer zaterdagavond. Motel Mozaïque is zo’n festival dat eigenlijk ieder jaar te kort duurt. We beginnen bij de sympathieke Belgische band Amatorski in de Gouvernestraat. Opvallend is dat de band vergeleken met het optreden op Eurosonic eerder dit jaar weer een stuk beter was geworden. Mooi om zo’n groei in zelfverzekerdheid en ook performance te zien.
We maken de grote fout om vroegtijdig bij Amatorski te vertrekken richting Rotown om daar de geheime sensatie Godverdegodver te gaan bekijken. En oh de spijt komt snel en hard. Het blijkt om een gelegenheidsbandje te gaan rondom Lucky Fonz III in een blauw jurkje en kisten. De band speelt een soort stonerrock en er zit een dikke echo op de zang. Stomvervelend en verre van grappig of muzikaal interessant. Komt er ooit nog een dag dat we veilig naar een festival kunnen zonder de kans deze Lucky tegen te komen?
mij=Verslag: Blink, Foto's: Storm
Even later wordt een hoop goedgemaakt door een prachtoptreden van de Amerikaanse bnad The Antlers in tot de nok gevuld Off_Corso. De overgang van Lucky Fonz naar The Antlers is als van René Froger naar Jeff Buckley. Het geluid in de zaal is prachtig en vooral de sterke zang van beide voormannen maakt indruk. Het meest enthousiaste publiek dat we tot dusver in Off_Corso gezien hebben.
Na The Antlers en een stevige wandeling terug naar Rotown volgt opnieuw een hoogtepunt. De Britse nieuwkomers 2:54 rond de zusjes Turlow hebben een uniek geluid dat bepaald wordt door de stuwende gitaar van de ene zus en een heerlijk pathetisch galmende zang van de andere. De bandnaam is overigens afgeleid van een specifiek moment in een nummer van The Melvins, voor de muziekhistorici onder ons. De muziek is een soort Lush met Marina Diamond op zang.
Enigszins angstig voor lange rijen begeven we ons richting Schouwburg voor Ane Brun, maar tot onze grote verbazing kunnen we gewoon doorlopen. Brun is al begonnen en de podiumopstelling en het licht ziet er sensationeel uit bij binnenkomst. Twee drummers geven de sound van de voorheen ingetogen zangeres behoorlijk wat pit en sommige wat hardere nummers doen zelfs denken aan Lykke Li. Haar eigen “The Light From One” en een cover van Arcade Fires “Neighborhood #1 (Tunnels)” zijn absolute hoogtepunten van een betoverend mooi optreden van deze Noorse.
Door het fraaie optreden van Brun missen we helaas wel The Maccabees, maar even later staat in de Gouvernestraat het zoveelste hoogtepunt van de avond. Ondanks dat ze ruim een kwartier te laat begint, maakt de huiveringwekkende opener waarmee de Australische Julia Stone haar set begint met een klap alles goed. Wat een stem en wat een verschijning! Ze lijkt nog enigszins onwennig zo zonder haar broer (‘he’s taking a break and he’s very happy’) maar dit is eigenlijk wel aandoenlijk.
Even later schuiven we de sleazy nachtclub in die de band Friends uit Brooklyn van Rotown heeft weten te maken. Zangeres Samantha Urbani is een soort Gloria Estefan die samen met de übercoole bassiste en mannelijke begeleiders een soort poppy nachtclubmuziek speelt met een bijzonder zwoel en geil randje.
De avond sluiten we af in de Schouwburg. Eerst in de grote zaal, bij de sympathieke Canadees Patrick Watson. De twee enorme witte lampekappen op het podium zorgen voor mooie lichteffecten en de stampvolle schouwburg eet uit zijn hand. Zo nu en dan neigt het gebodene wel behoorlijk richting de gemaksfolk van Mumford & Sons, maar Watson en zijn band zijn echt supermuzikaal en de afwisselende set zorgt voor een perfecte en bovendien vrolijke afsluiting van de zaterdagavond.
De echte die-hards lopen na Watson nog even de trap af naar de kleine zaal voor de Britse boekies van Outfit, vijf jongens met een voorliefde voor vintage apparatuur en dansbare elektronische muziek in de stijl van Wild Beasts. Natuurlijk is het echt de meest ondankbare tijd om te spelen, een graveyard shift voor bands, en er is dan ook weinig interactie met en enthousiasme bij het aanwezige publiek te bespeuren. Toch zit het muzikaal allemaal behoorlijk knap in elkaar en zullen we absoluut nog meer van deze jongens gaan horen.
En zo is Motel Mozaïque 2012 alweer ten einde. Het was een van de beste edities ooit. Vooral de zaterdagavond was een aaneenschakeling van hoogtepunten met als treurig dieptepunt de band die overigens wel de beste naam van het festival had: Godverdegodver. Hopelijk straft God in dit geval trouwens wel snel en hard.
Ik kon de grap er Godverdegodver wel van inzien.
Ik kon de grap er Godverdegodver wel van inzien.
Nou Bert, vertel mij dan maar eens wat de grap was.