The Temperance Movement – The Temperance Movement

Het duurde even voor ik wist waar The Temperance Movement me het meest aan deed denken. Niet zo gek, want het is bandje met overwegend Britten en die associatie was met de toch erg Amerikaanse Black Crowes. Het begint al met opener “Only Friend”: een lekkere bluesy stomp, met een open arrangement en dito productie, fraaie koortjes en een zanger die vlak voor de opnamen het schuurpapier nog even over zijn stembanden gehaald heeft. En vooral: een liedje dat deugt. Het heeft steeds iets heel bekends, maar dat is gewoon omdat het helemaal klopt met de liedjes. Het zijn van die liedjes die zowel met een bak gitaren als met een paar akoestische gitaren om het kampvuur overeind zullen blijven. Er is bij deze cd gekozen voor die bak gitaren, in een Crowesiaans ontspannen en toch regelmatig van-dik-hout-zaagt-men-planken-stijl, waarbij op zijn tijd gas teruggenomen wordt (het prachtige “Pride”, “Lovers And Fighters”) en zo nu en dan het gaspedaal juist wat extra ingedrukt wordt, zoals in de de recht-zo-die-gaat-rocker “Midnight Black”. De leden van de band hebben hun sporen al verdiend, ook al zijn niet direct muzikanten die iedereen kent. Misschien nog het bekendst is ex-Jamiroquai-bassist Nick Fyffe. Maar The Temperance Movement voelt vooral als band aan op dit album – er wordt heel fraai gemusiceerd, maar steeds in dienst van het liedje. Toch is voor mij zanger Phil Campbell het stralend middelpunt op The Temperance Movement. Wat een heerlijke strot! Hun EP Pride werd vorig jaar al met veel enthousiasme ontvangen en dit album (dat ook de tracks van de EP bevat) zal dat niet anders vergaan. Ze zijn dan ook niet onopgemerkt gebleven: van de zomerfestivals hebben het Download Festival en Rock Werchter al toegeslagen. Voor die tijd zijn ze nog twee keer in Nederland te zien. The Temperance Movement levert met dit album een verbazingwekkend zelfverzekerd debuut af. Doe er uw voordeel mee.

mij=Earache