Op de site van Swallow The Sun is de volledige tourhistorie van de band te zien. Als je die lijst doorneemt, zie je de gestage uitbreiding van het werkgebied sinds 2005. Emerald Forest And The Blackbird is al het zesde album van deze Finnen, en dat hoor je ook. De doommetal van Swallow The Sun wordt vakkundig gebracht en zit vol uitstapjes naar progmetal en death metal. Dat laatste uit zich in een ruime dosis grunts. Dat maakt dat dit meteen een heel lastige plaat is voor mij om te bespreken, want grunts trek ik maar in beperkte mate. Helaas, de grunts komen hier in bijna elk nummer terug en beslaan zeker de helft van de vocale bijdragen. Het gevolg is dat voor mij de melodieën, die groots en meeslepend bedoeld zijn in de loop van het album tegen gaan werken, omdat bij iedere versnelling naast de gruizige gitaren ook de grunts tevoorschijn komen. Daardoor zijn alle heftiger stukken wat mij betreft te voorspelbaar en monotoon. Da’s jammer, want de composities zijn misschien een ietwat netjes binnen de lijntjes van het sfeervol-en-gloomy segment, de uitvoering en productie zijn erg goed te noemen. “Cathedral Walls”, een duet met zangeres Annette Olzon (Nightwish), is een van de betere nummers. Het is als met autosport: op een lege, rechte weg tweehonderd kilometer per uur rijden met een auto is niet zo moeilijk, maar het wordt een stuk interessanter als er bochten en tegenstanders zijn. En juist als Swallow The Sun het gaspedaal indrukt, raken ze mij kwijt.
mij=Spinefarm
Je gaat een review schrijven voor een (gothic) doom metal band zonder dat je van grunts houd? Dat is net zoiets als dat je niet van keyboards houd en een trance plaat gaat reviewen..
Je gaat een review schrijven voor een (gothic) doom metal band zonder dat je van grunts houd? Dat is net zoiets als dat je niet van keyboards houd en een trance plaat gaat reviewen..
Ed: het is onze bedoeling alleen cd’s te recenseren die in genres vallen waar we iets mee hebben. Dat kan wel eens mis gaan, maar volgens mij is het netste wat ik dan kan doen aangeven waarom het eigenlijk bij voorbaat geen cd voor mij is. Overigens kan ik me niet voorstellen dat liefhebbers van grunts de heftige stukken hier *niet* monotoon vinden.