Mike Patton / Chris Watson

Mijn linkeroor zit dicht. De ideale situatie om de soundtrack van De Eenzaamheid van de Priemgetallen te bespreken, dunkt me. Wat zat die Italiaanse film vol fysieke en mentale malheur zeg. De flashbacks naar creepy gebeurtenissen uit de jeugd van de twee eenzame hoofdpersonages hadden nog wat, maar de ellende in het heden, ik vond het maar verdovend werken… Voor de soundtrack werd de muzikale duizendpoot Mike Patton ingevlogen, die een naargeestig sfeertje neer weet te zetten, met omineus roffelden piano’s, en weeïge ‘lalala’ zingende dameskoortjes. (Denk daar meteen aan Ennio Morricone.) Meer dan gebruiksmuziek wordt het echter niet, en ik moet toegeven dat het toch wat afgesleten liedje “Bette Davis Eyes” me uit de film het meest is bijgebleven. Wel scoort de fysieke uitgave van de soundrack hoog op gimmick-niveau. De tracklist begeeft zich van priemgetal naar priemgetal, de laatste track heeft nummertje 53. Nog leuker is de hoes, in de vorm van een gevouwen plantenblad, inclusief functioneel steeltje. Voor de Tolkien-nerds: het lijkt wel lembas! Zonder de magisch helende krachten, helaas.
Chris Watson brengt ons via Touch eveneens een piekfijn verzorgde release. Zeer fraaie stokoude zwart-wit foto’s én een handgetekend geografisch kaartje sieren de digipack. Watson maakt dan ook muziek die context kan gebruiken. Watson was in een ver verleden een van de oprichters van Cabaret Voltaire, maar begeeft zich inmiddels op het terrein van de field recordings. Zo verwerkte hij eerder al geluiden van woestijnnachten en bijen in zijn soundscapes. Voor El Tren Fantasma gebruikt hij opnames van een Mexicaanse treinreis. Vooral tijdens de eerste rit zorgt dat voor een overdonderend mooie ervaring. Ik luisterde niet eens met koptelefoon, maar in Watsons sublieme mix beweegt de trein zich toch al als een fysiek kolos door de huiskamer. Watson vindt ook nog plek voor dierengeluiden, waaronder de bij hem zo geliefde insecten. Vergeleken met het spaarzame voorgaande werk dat ik van Watson hoorde is de sfeer nu iets melodieuzer, en bovenal ritmischer. “El Divisadero” spettert zelfs op Autechriaanse wijze, terwijl gedurende de hele reis ijl zingende remblokken voor markeringspunten zorgen. Wel moet worden opgemerkt dat de concentratie die voor zo’n heel uur abstractie nodig is veel van de luisteraar vraagt. Vaak wordt het toch een soort Rail Away zonder beeld. Ook niet verkeerd.

mij=Ipecac / Konkurrent & Touch