Primal Fear mag dan een van de vaandeldragers van de Duitse powermetal zijn, volledig Duits is de band al een tijdje niet meer. Drummer Randy Black (Annihilator) zit al sinds 2003 in de band en in 2008 kwam gitaarwizard Magnus Karlsson (Starbreaker, Allen/Lande) erbij. Met de productionele kwaliteiten van bassist Mat Sinner en de stem van Ralf Scheepers kun je dan gerust spreken van een powerhouse, vooral als je bedenkt dat Karlsson, Scheepers en Sinner de metal anthems zo uit hun mouw lijken te schudden. Unbreakable, het negende album van Primal Fear, is dan ook precies wat je kunt verwachten. Perfect uitgevoerde metalkrakers die binnen een paar maten op stoom zijn en met een hoog meebrulgehalte in de refreinen. Is er dan niets op aan te merken? Jawel hoor, hier en daar is het net iets te braaf en te voorspelbaar, zoals in “Metal Nation”. En, zoals hierboven tussen de regels door al te lezen is, de verrassing is wel heel ver te zoeken op dit album. Primal Fear doet hetzelfde als altijd. Dat doen ze wel heel goed, maar ze moeten wel oppassen dat ze niet steeds dezelfde plaat gaan uitbrengen. In het acht minuten durende “Where Angels Die” laten ze horen dat ze meer sfeer en diepte kunnen oproepen dan ze op een deel van het album doen. Dan zijn er nog altijd heerlijke rechttoe-rechtaan rockers als “Conviction”, maar er zijn mij net iets teveel songs waarbij het van begin tot eind formulematig hakken en zagen is. Maar eerlijk is eerlijk, de fans zullen daar niet om malen, die worden op hun wenken bediend.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties