‘That’s just it’, constateert Bart Constant (voorheen About) zelf ook een beetje verbaasd, in opener “No North, No South”. De producer, die eerder met o.a. Gram en Voicst werkte, heeft zijn eigen geluid te pakken. Waar op voorganger Bongo (onder de oude artiestennaam) elektronica en vocalen als nagels op krijtbord botsten, brengt Rutger Hoedemakers ons nu een geslaagde synthese van studio-trucs en akoestische instrumenten, met de piano in een hoofdrol. Zijn geluid is sterk verwant aan de barokke indiepop van Sufjan Stevens en (vooral) Owen Pallett. Een symfonische potpourri van laagjes, die in dit geval zowel luchtig als dansbaar blijft. Bart Constant zingt er zijn even quirky teksten bij met een aandoenlijk cartooneske handpop-stem. Zijn taalkronkels zijn zeer de moeite waard en gaan van ‘two cents worth of nonsense’ tot ‘not every fact is true’. Maar uiteindelijk is het de Loney Dear-jubelende muziek die ‘t ‘m doet. De hele blokkendoosinhoud wordt hier op elkaar gestapeld. En soms valt de toren om. Zoals in de wending rond de vierde minuut van “Seven Minute Revolution”, waar Bart Constant opnieuw begint, terwijl het crescendo onderhuids had mogen ontploffen in een toetspartij. Veel van dat soort kanttekeningen zijn echter niet te maken. “Bygones Be You” is van begin tot eind raak, “Gravity” lanceert zich per kanon richting Beirut, en “Jorelamon Street” knipoogt naar cheesy RPG-soundtracks. Als single verwacht ik het samplepop-rondedansje “Point”. Vrolijk en inderdaad, to the point. Het vaderlandse popjaar is goed begonnen.
mij=PIAS
4 reacties