FU-collega en Yes-kenner ForestSounds was halverwege vorig jaar nog wat in dubio wat hij van het nieuwe Yes-album Fly From Here moest vinden. Nu is er een live-album van Yes. Opgenomen in 2009, dus met zanger Benoit David en met toetsenist Oliver Wakeman kort voor hij plaats moest maken voor Geoff Downes. En – nog wel het belangrijkst – ook niets van het nieuwe album. Naar Yes-gewoonte zijn er van de veertien songs slechts twee korter dan vijftien minuten. Twee nummers ervan zijn afkomstig van Drama, songs die Jon Anderson weigerde te zingen: “Tempus Fugit” and “Machine Messiah”. Zanger Benoit David is simpelweg een kopie van Jon Anderson, zodat de zang in goede handen is, zij het zonder dat hij een eigen identiteit meebrengt. De tandem Steve Howe – Oliver Wakeman komt meestal goed tot zijn recht. Nou ja, het gitaardeel ervan. Steve Howe staat mooi voorin het geluidsbeeld, waardoor het algehele geluid veel scherper en levendiger is dan wat hij de laatste jaren met Geoff Downes liet horen in Asia. Oliver Wakeman is niet bijster subtiel als toetsenist, wat me – wat van zijn solowerk kennende – verbaast. Hij stort soms een modderlaag van toetsen over het geluid uit, waardoor een nummer als “Onward” één vette kwab toetsen wordt, maar vaker is het Howe die het geluid bepaalt en dat is een goede zaak. Benoit David voegt niets toe – maar verknalt ook niets – en zolang Wakeman niet overdrijft is het prima aan te horen. Maar één ding blijkt uiteindelijk bepalend voor dit album. Wat volledig ontbreekt is de sprankeling van musici die het leuk vinden om sámen op een podium te staan, waardoor het bijna als een Goud van Oud-act klinkt. Dames en heren: de Yes Revue.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties