Trends komen en gaan in de muziekwereld, maar de hang naar de jaren tachtig die blijft toch erg lang, eeeh, hangen. Blijkbaar was deze periode muzikaal toch niet zo beroerd als eerder wel eens beweerd werd. Ook Holloys en Gauntlet Hair halen daar hun inspiratie vandaan.
Wat de laatste betreft, daar moet u wel wat moeite voor doen, om daar achter te komen. De plaat verzuipt namelijk in een ontzettende bak effecten en met goed luisteren hoor je ergens achter in de mix nog de liedjes. En die liedjes zijn op zich niet verkeerd. Jaren tachtig wave, met referenties aan een vroege Tears for Fears en The Police. Maar die ruis, die echo, die geeft de plaat een heel klein shoegazetintje, ook al hip, maar haalt toch de angel uit wat een veel betere plaat had kunnen zijn. Heren, laat gewoon de liedjes de volgende keer spreken.
Nee, dan is Sun Lungs van Holloys beter te verteren. Elektropop vol met stuiterende ritmes, protosynthersizer bliepjes en plastieken blazers. Denkt u aan het betere dansbare werk van Talking Heads en PiL, maar dan gezongen door Perry Farrell. Dansbare postpunk dus, gezongen door een maniakale zanger, die net niet over het randje van het valse heen kukelt. En met de eerder genoemde blazers uit een doosje als toetje. Het enige bezwaar van Sun Lungs is dat er geen hitje op staat. De plaat is beslist aangenaam, maar zo licht als de wind. Er blijft niet veel hangen. Maar ach, het hoeft natuurlijk niet altijd zware kost te wezen?
mij = Deep Ocean, mij = Willy Anderson
4 reacties