Gekunsteldheid en arty-farty gedoe, ik heb het er niet zo op. Wanneer ik naar de hoes van God Is My Bike van Maïa Vidal kijk, zie ik een wat kinderlijk uitziende vrouw en wanneer ik lees dat ze op deze cd allerlei speelgoedinstrumenten gebruikt gaan bij mij alle alarmbellen rinkelen. Toch blijkt het bij beluisterinng allemaal niet zo erg te zijn als dat het op het eerste gezicht lijkt. Voordat Maïa Vidal God Is My Bike opnam, bracht ze onder de naam Your Kid Sister een ep uit waarop ze nummers van punkband Rancid had omgevormd tot slaapliedjes en walsen. De 23-jarige Amerikaanse zangeres is half Frans, half Japans, studeerde in Montreal en woont afwisselend in New York en Parijs. Ze nam haar debuutcd in Barcelona op waar ze ook nog een tijdje gewoond heeft. De invloeden uit deze culturen zijn te horen op God Is My Bike. Zo zingt ze afwisselend in het Engels en Frans en is de muziek te omschrijven als een mix van folk, pop en theaterachtige muziek. Vidal speelt niet alleen op speelgoedinstrumenten maar ook accordeon, gitaar, viool en percussie. De Spaanse producer Gius Cobelli voegt daar drums en trompet aan toe en ze worden bijgestaan door niemand minder dan gitarist Marc Ribot. Haar liedjes liggen aangenaam in het gehoor wat mede te danken is aan Vidals zwoele stemgeluid. De plaat begint veelbelovend met als hoogtepunt titelnummer “God Is My Bike”. Maar zo halverwege de cd valt op dat de muziek wat minder spannend wordt en wel heel erg voortkabbelt en helaas blijft dat zo tot het einde van de plaat. Jammer, want origineel en veelzijdig is deze muzikante zeer zeker.
mij=Crammed
4 reacties