Met de magen goed gevuld door de fenomenale hamburgers van het Australische eetcafé Pacific stappen we klokslag acht uur de Oosterpoort binnen. In de Foyer staat Gerhardt Heusinkveld al te spelen met zijn oerdegelijke band. Prima optreden, maar wel een beetje braafjes. Een enkele keer zoekt Gerhardt het experiment, maar dat is eigenlijk te weinig om te blijven hangen. Daarom maar snel doorlopen naar de Kleine Zaal, waar MTV-held Ray Cokes zelf geselecteerde Nederlandse bands zal interviewen en laten spelen. Hij is leuk, gevat en neemt vooral zichzelf absoluut niet serieus. De heren van Rats on Rafts zitten keurig op de bank te wachten tot ze twee nummers mogen spelen en ze doen dat fantastisch. Een heerlijke gejaagde sound die fantastisch klinkt in de grote zaal. Het interview met de band levert weinig nieuwe informatie op, behalve dan dat Rotterdam blijkbaar de greatest city in the world is. Yeah right. De volgende band die door Cokes wordt aangekondigd is het Friese Pioneers of Love. Opnieuw een mooi helder geluid maar muzikaal maakt de band niet dezelfde indruk als Rats on Rafts.
mij=Door: Blink en Gr.R. Foto's: Bart
Wat wel indruk maakt is de muziek van Kypski en het Matangi Quartet. De beats van Kyspki worden vol gespeeld door het Matangi Quartet en dat levert een intrigerende combinatie op. Hiphop meets minimal music en die combinatie is heel fijn. Ze spelen echt samen en brengen meer dan een beat onder klassiek spel. Het is in ieder geval de meest avontuurlijke band op Noorderslag dit jaar.
Mooi op tijd staan we tegen het dranghek in de Grote Zaal in afwachting van Eefje. Vorig jaar stond ze nog in een minizaaltje op Noorderslag, voor het eerst met haar nieuwe band. Een geweldig leuk en spontaan optreden was dat. De vraag is natuurlijk of 'deze hele toffe chick' (aldus Giel Beelen) ook overeind blijft in deze gigantische zaal. Helaas niet dus. Eefje, Eefje, Eefje… wat is er gebeurd? 's Middags in de Coffee Company was de korte set ondanks technische problemen nog fantastisch. Iedereen liep weg met een grote glimlach op het gezicht. In de Oosterpoort lijkt de sprankeling te zijn verdwenen. Of het door de zenuwen komt of door het feit dat ieder nummer volstrekt onnodig een compleet nieuw arrangement heeft gekregen, ik weet het niet. Feit is dat het optreden te traag begint en eigenlijk gewoon helemaal niet van de grond komt. Zelfs afsluiter “Hartslag” mist de pit en de speelsheid van het origineel. Het publiek kwebbelt tijdens de set lekker door en verlaat na afloop van het optreden na een plichtmatig en keurig applausje de zaal. Misschien is Eefje te vroeg begonnen met het aanpassen van de nummers voor een theatertoer? Waarom niet gewoon dezelfde set als op Lowlands gespeeld? Doodzonde en een gemiste kans.
Omdat alles wat iets met Kyteman te maken heeft blijkbaar goed is, loopt de Kleine Zaal snel vol voor het project De Avonduren. Toegegeven, de muzikaliteit spat er weer van af en er wordt strak gespeeld, maar de verhaaltjes die tijdens en tussen de nummers op bezwerende sprookjestoon worden voorgedragen zijn tenenkrommend. Wat een verschrikking! Even is er paniek. Waarheen nu? Nog niet eerder gebeurde het me op Noorderslag dat alle keuzes onaantrekkelijk lijken. De medleypop van The Kik, de springrock van Chef'Special, de huppelpop van Krystl? Als ik door de Foyer zo snel mogelijk langs The Kik wandel, zie ik nog net voorman Dave von Raven met zijn Rickenbacker op het podium stampen. Als er een gitaarpolitie zou bestaan, had ik absoluut aangifte gedaan!
In de Patio speelt Yori Swart even later met haar band. In 2010 won ze al de Amsterdamse popprijs, dus het is eigenlijk verrassend dat Swart nu pas op Noorderslag staat. Er zijn Nederlandse Birdy's die het sneller voor elkaar krijgen. Haar debuutalbum staat op het punt van uitkomen en er lijken gouden tijden aan te breken voor Swart. Haar optreden op Noorderslag is fantastisch. Het is prachtig om de interactie tussen Swart en haar uitstekende band te zien en binnen no-time worden vele harten gewonnen. Ik verwacht dat we haar komend jaar nog op Bevrijdingsfestivals zullen zien, maar Pinkpop 2013 zou me helemaal niets verbazen.
Iemand die niet zo snel op Pinkpop zal komen is Spinvis. Eigenlijk is het een wonder dat de zonderlinge muziek van deze man toch nog zo populair is. De nummers van Tot Ziens, Justine Keller klinken live fantastisch trouwens, met een hoofdrol voor de celliste. Afsluiter “Kom Terug” dendert door de zaal en zelfs de grootste Spinvis-hater zal op dat moment hebben moeten toegeven dat het toch eigenlijk best stiekem wel erg goed is wat deze man doet.
Na een paar dagen rijenleed bij Eurosonic blijkt het ook bij Noorderslag schier onmogelijk om bij sommige acts binnen te komen. Zo missen we Rats on Rafts en Kraantje Pappie, al zijn de beats van laatstgenoemde wel door het hele gebouw te horen. Dan maar alvast naar de Grote Zaal voor de uitreiking van de Popprijs. En zoals iedereen had verwacht, gaat deze naar de Jeugd van Tegenwoordig. Absoluut terecht natuurlijk, al realiseer ik me bij de eerste klanken van Watskeburt dat het eigenlijk wel goed is dat de band stopt. We kennen het liedje inmiddels té goed.
We zagen Awkward I al in 2009 op Eurosonic en inmiddels speelt hij ook op Noorderslag. En dat is niet meer dan terecht. Djurre de Haan heeft een hele ontwikkeling doorgemaakt en speelt een gedegen set. Violiste Susanne is er helaas maar voor de helft bij, want dubbelt in de Hospital Bombers en moet daar soundchecken. Dat had beter gepland moet worden, want ze voegt wezenlijk wat toe aan Awkward I. Djurre laat zich ook niet uit het veld slaan door pech met de mandoline en levert een puik concert af. In ieder geval memorabeler dan Hospital Bombers. Violiste Susanne is hier weliswaar prominenter aanwezig, maar de nummers blijven minder hangen. Misschien kan de Haan even voordoen hoe dat moet.
Van de Amsterdamse schoolpleinrap van de Jeugd lopen we naar de Groningse ghettosound van Dope D.O.D. Van glad naar rauw, van schattig naar smerig. De drie heren van Dope D.O.D. hoop je 's nachts op straat niet tegen te komen. Het geluid bij het optreden staat zo hard dat de oordopjes bijna uit mijn oren trillen, maar WAT IS HET GOED!!! Opzwepend in de overtreffende vorm, na twee nummers springt de hele zaal mee op de snoeiharde beats.
Net als Eefje mag ook Roosbeef zich dit jaar gaan bewijzen op een groter podium. En net als bij Eefje pakt dit ook bij de Nijmeegse zangeres niet goed uit, al heeft Roosbeef haar kleine liedjes wel op de juiste manier geschikt gemaakt voor een groot podium. Waarschijnlijk is ze toch nog iets te weird voor het grote publiek. Niet alleen de liedjes maar ook de bizarre opmerkingen tussen de nummers ('dit liedje wilde ik naar het Duits vertalen, maar dat is er niet van gekomen vanwege druk druk druk') zorgen ervoor dat de zaal langzaam maar zeker leegloopt.
In de Entreehal staat het stampvol bij het optreden van Gers Pardoel. Zelfs het personeel van de garderobe staat te kijken naar Pardoel, die schijnbaar heel relaxed zijn raps staat op te lepelen. Pardoel klinkt als de ideale schoonzoon: 'Mijn moeder vroeg, wat wil je later worden? Ik zei als je het niet erg vind wil ik gewoon mezelf zijn'. Wat een lief rappertje!
En zo eindigt een volgens velen matige editie van Noorderslag. Met uitzondering van Dope D.O.D. lijkt de popmuziek in Nederland allemaal net iets te braaf te worden. Volgend jaar zijn er hopelijk wat meer echte uitschieters.
4 reacties