MØ – No Mythologies To Follow

De Scandinavische landen hebben de afgelopen twintig jaar al vaak genoeg bewezen patent te hebben op de combinatie van spannende popzangeressen met elektronica en synthesizers. Ook de Deense zangeres Karen Marie Ørsted (MØ) past naadloos in het rijtje erfopvolgers van Björk. Zonder dat ze ook maar één moment direct doet denken aan de ijskoningin uit Reykjavik, overigens. Want MØ is een kind van haar tijd. Een tijd waarin dancebeats en sensuele R&B-patronen in zwang zijn. Die contrasteren op haar debuut No Mythologies to Follow op zeer prettige wijze met de Noord-Europese popcultuur. Prijsnummer is de single XXX 88, waarop Diplo de beats verzorgt. Hij maakt het nummer nog iets zonniger en hitpotenter dan de rest van de plaat al klinkt. Het heeft wel wat weg van Get Free, de hit die Diplo-project Major Lazer een jaar of twee terug al scoorde. Maar ook de andere beats op deze plaat zijn stuk voor stuk ware oorwurmen. Bijna elk nummer heeft wel een vettige synth- of computermelodie die zich na een paar luisterbeurten in je hoofd nestelt. De sensuele zang van Ørsted maakt de nummers spannend en allerminst plat. Slechts Don’t Wanna Dance klinkt door een slap refreintje wat al te gemakkelijk. De meest logische referentie voor MØ lijkt Jessie Ware, die twee jaar geleden met eenzelfde combinatie van (synth)pop, dance en R&B op de proppen kwam. MØ klinkt echter iets speelser en stekeliger, Ware wat introspectiever.

mij=RCA