Justin Nozuka, waar kende ik hem ook alweer van? Dat moest ik echt even opzoeken. Geen goede bekende dus van me, maar een vage kennis die ik enkel blijk te kennen van zijn hitje After Tonight uit 2007. Dit liedje valt grofweg te omschrijven als een akoestische soulsong waarin Nozuka’s hoge en zeer zuivere stem wel wat wegheeft van die van Michael Jackson. Of van Bruno Mars, voor de jongere lezer. Daar van uitgaande dacht ik dat het een goed idee was om Nozuka’s derde cd Ulysees te beluisteren tijdens een autorit van ongeveer een uur. Dat was geen goed idee. Ulysees is namelijk geen verzameling liedjes met een duidelijke kop en staart maar bevat tien songs die je eigenlijk beter tien soundscapes met zang zou kunnen noemen. In de auto overstemde het geluid van de auto en de weg de cd zodanig dat ik er niet goed naar kon luisteren. Een dag later was ik alleen thuis en in alle stilte ging het luisteren beter. Wat Nozuka op Ulysees laat horen is gedurfd en zijn stem is mooi. Dat is goed te horen doordat hij sommige nummers a-cappella zingt, wat heel goed uitpakt in bijvoorbeeld “Dreaming”. Muzikaal is het ook prima in orde. Songs beginnen rustig om toe te werken naar een vol einde. Het is allemaal zo goed verzorgd dat ik er eigenlijk niets op aan kán merken. Je moet alleen wel houden van dromerige soundscapes met een zanger die tegen de R&B aanschuurt en dat doe ik niet. Met dit album, wat je af en toe bijna symfonisch kunt noemen, treedt Nozuka dus niet toe tot mijn ‘muziekvriendenkring’ maar blijft hij die zanger die ik me vaag herinner van dat ene hitje en dit album. Dat zal Nozuka worst wezen, genoeg mensen die wel warm lopen voor deze rustgevende klanken.
mij=Caroline
4 reacties