Zowel Henk Koorn als Melle de Boer heeft een meer dan nuttige bijdrage geleverd aan de Nederlandse popmuziek. Henk bracht met zijn Hallo Venray een aantal geweldige rockalbums uit, Melle heeft met Smutfishs debuut Lawnmower Mind een van beste Nederlandse rootsalbums ever op zijn naam staan. De twee sloegen de handen ineen onder de even droge als carnavaleske naam Henk & Melle en vermaakten zich een week op een boerderij aan de rand van Utrecht die luistert naar de naam Roodnoot. Deze paardenfokkerij die langzaam opgeslokt dreigt te worden door de uitdijende VINEX-wijk Leidsche Rijn wordt door de initiatiefnemers uitgeroepen tot culturele pleisterplaats en ondertussen door de gemeente Utrecht bestempeld als stadserf. Het zou dus zo maar kunnen dat Henk & Melle’s Roodnoot het startpunt wordt van een Roodnoot-reeks. Dat belooft dan veel goeds, want Koorn en De Boer laten in de twaalf liedjes die het resultaat zijn van hun sessies horen dat deze plek op de scheidslijn van drukte en rust een bron van inspiratie kan zijn. Dat is natuurlijk niet helemaal een verrassing gezien het feit dat de twee eigenlijk altijd al goede verhalenvertellers waren. De liedjes waarin Henk het voortouw neemt in de zang zijn gemakkelijker te verhapstukken dan die waarin de scherpe stem van Melle het hoogste lied heeft. Voor mijn gevoel zijn dit liedjes ook net wat eigenzinniger en onheilspellender (zowel qua muziek als teksten). Maar doordat ze dit slim afwisselen, zal niemand zich hier waarschijnlijk aan storen. Het resultaat is namelijk een uiterst vermakelijke plaat die wat mij betreft zo een vervolg kan krijgen door meer Roodnoot-sessies of meer Henk & Melle.
Zo’n tweede stem ter afwisseling zou bij Charles Frail (eigenlijk Karel Ensing) ook wel van pas komen. Althans, dat zullen sommigen denken. Zij die weglopen met het vibrato in de stem van mensen als Anthony Hegarty zullen de stem van deze Amsterdammer een genot vinden. Ik heb met beide stemmen behoorlijk wat moeite. Dat compenseert Frail overigens net als Hegarty met kinderlijke eenvoud door de schoonheid van zijn liedjes. Die zijn namelijk ontroerend mooi en fragiel op zijn debuutplaat Morning, It Breathes. Bizar is dat ik pas na enkele draaibeurten merkte dat “It Was The Leaves That Whisper Take Me Off This Tree” het liedje waarmee de cd opent maar liefst elf minuten duurt. Een ongewone lengte voor een singer/songwriter, maar de soepelheid waarmee Frail het breekbare liedje uit zijn mouw schudt doet blijkbaar de tijd voorbij glijden. Overigens is het lang niet allemaal klein en broos op Morning, It Breathes. Zo heeft het instrumentale titelnummer met zijn blaaspartijen wel wat weg van Efterklang. Al gaat het wel vloeiend over in het “If Morning Breeze Brereaved Of Breath” en “Would Ease My Pain, Would Sooth My Sense” de twee breekbaarste songs van dit lid van het Amsterdam Songwriter Guild van wie we snel meer gaan horen. Hij heeft namelijk met Mirror River en City Fire al twee opvolgers in de pen. Hopelijk worden die net zo mooi verpakt als de zorgvuldig met de hand in elkaar genaaide 500 exemplaren van deze debuut-cd.
mij=Eigen Beheer & Volkoren / Munich
4 reacties