Wie rauwe, veelal instrumentale funk speelt heeft geen last van taalbarrières (duh), kan makkelijk aansluiting vinden in de scene en zo op internationale podia spelen. Dat deed het Amsterdamse Lefties Soul Connection (LSC) dan ook, in Spanje, Frankrijk en Duitsland onder meer. Wil je je horizon verbreden, met andere zalen en diverser publiek, dan zit er maar één ding op: een vocalist erbij. Liefst een zangeres, want het oog wil ook wat. LSC lijfde na twee albums dus Michelle David in, een zwarte Amerikaanse van drie appels hoog maar met een longinhoud van een walvis. Op openingstrack “Shake It Up, Burn it Loose” gaan alle registers gelijk open. Alsof ze het vuur dat ze zelf oppookt, ook gelijk wil uitblazen. Wat een entree! Zo ver in het rood gaan de meters niet meer, al komen de vier musicerende Lefties in het jagende “Rimfire” en vooral in het afrofunkende “Buckaloos” (zo rauw dat er nog bloed uit druipt) behoorlijk ruig uit de hoek. Bas, drum, gitaar, orgel, en af en toe een sirene, dat zijn de ingrediënten van dit album. Het gaat van ruig naar romantisch, en van overstuurd naar zoet. Naast David zingt ook de Britse Corinna Greyson, haar bijdragen steken echter wat bleekjes af bij tornado Michelle. De Duitser Flo Mega is te horen in een stevig aangezette Sonics-cover (“Have Love Will Travel”). Lang niet alle gezongen liedjes zijn even sterk – U Got Me heeft een lekkere groove, die zonder kop of staart doorkachelt. En in “She’s Not Answering” lijkt David elk moment te struikelen over woorden die net niet lekker in de zin passen. Daar staat de prachtig gezongen soulslijper “Baby Come Back” dan weer tegenover, een ballad die zo op het repertoire van Chaka Khan past en hier toch niet uit de toon valt. LSC houdt het ouderwets vettig, met balansmomenten.
mij=Top Notch / Universal
2 reacties