LCD Soundsystem ging vorig jaar uit elkaar en het Nederlandse Krach is nu al bijna een jaar bezig om dat stokje over te nemen. Maar daar hebben ze niet het patent op. De Melomanics waren namelijk al jaren eerder bezig, de stem van zanger Guido Schuurman heeft een prettige jaren ’80-klank en ook de veel op Daft Punk (hiephoi) lijkende synthesizers van de Melomanics klinken net wat authentieker puntig en punkfunky. Op het eerste album uit 2007, The Grey Album, spatte de energie er ondanks aardige liedjes niet zo vanaf (check daarvoor de remixplaat Remixed), maar met deze ingrediënten en alléén maar dansbare basslijnen moet een band toch een Goose- of Yuksek-achtig reclamehitje kunnen scoren, zou je zeggen (is dat Krach eigenlijk überhaupt gelukt?). Maar dat doen de eigenwijze Melomanics dus juist niet. “Paranoid”, dat pas vorige week een clip gekregen heeft, komt nog het meest in de buurt. De rest van het album bevat een Nederlandse en dus net wat gezochtere versie van The Rapture. Onder de deinende discofunk (zelf noemen ze het rock’n’tronics) schuilt ergens de weemoed van de experimentele muzikant, zoals de bandnaam, de tekst van “Lights Go Down” en wat keyboardlijntjes al suggereren. Op Discovery zette Daft Punk in 2001 een melancholisch tussennummer van een minuut, “Nightvision”, dat The Twelves twee jaar terug alsnog verbouwden tot een onwaarschijnlijke discohit. Even dubbelzinnig voelt Melomanism op sommige nummers aan: in tegenstelling tot het fijne vorige album funkt alles dit keer lekker rechtdoor, maar nu ontbreken weer de echt goede liedjes. Wil de band nou wel of niet toegankelijk zijn? Met de huidige wisselingen in de bandbezetting moeten de Melomanics misschien maar de Hurts/Pet Shop Boys-weg op, en nog meer instrumenten weglaten om de overige melodie juist wat te kunnen overdrijven. Hmm… Misschien ook niet. Gelukkig valt er tot die tijd nog heel hard te dansen.
mij=Black Label / Suburban
4 reacties