Susanne Sundfør

Zonder A-Ha had ik waarschijnlijk nooit op het bankje achter Paradiso gezeten met de Noorse zangeres Susanne Sundfør. Nadat ze in 2008 al de Noorse popprijs (Spellemannprisen) had gewonnen, ontving ze in 2010 uit handen van Morten Harket een cheque ter waarde van 1 miljoen Noorse kroon (zo’n 130.000 euro). Ons gesprek begint dan ook al snel met een vraagje over deze bekende landgenoten.

Vond je A-Ha al goed voordat je die cheque van ze kreeg?
[Met gespeelde verontwaardiging] Wat bedoel je? Dat ik net doe alsof ik hun muziek goed vind omdat ik geld van ze heb gekregen? Om eerlijk te zijn heb ik mijn eerste platen van A-Ha pas vorig jaar gekocht. Mijn vader maakte vroeger wel verzameltapes voor me met daarop Cat Stevens, The Beatles en ook A-Ha, dus ik kende ze wel al een beetje. Ze zijn in Noorwegen grote sterren en worden door de meeste mensen gerespecteerd voor wat ze hebben bereikt. En wat A-Ha voor nieuwe artiesten doet is heel belangrijk, zeker nu er zo weinig geld beschikbaar is voor beginnende muzikanten om ook buiten de grenzen iets te doen.

mij=Interview: Blink
Is er nog wel een actieve muziekscene in Noorwegen?
Noorwegen heeft nog niet wat Zweden en in zekere mate ook Denemarken heeft bereikt. De Noorse muziekscene is fantastisch, maar komt nauwelijks buiten de grenzen. A-Ha heeft hier wel enige verandering in gebracht. De beste Noorse muziek is underground, hoewel er ook veel gebeurt in de jazzscene. Ik heb zelf net als veel andere beginnende muzikanten op bruiloften gespeeld, al adviseerde ik het bruidspaar wel altijd dat ik misschien niet de beste keuze was omdat ik vrijwel geen feestelijke nummers in mijn repertoire heb!
Kun je iets over je debuutalbum vertellen?
Bij mijn eerste tour kwamen er vaak mensen langs die graag opnames wilden van me en toen hebben we Take One opgenomen, vrijwel helemaal live. De nummers op mijn eerste album schreef ik toen ik zo'n 17, 18 jaar oud was. De eerste plaat werd vooral door traditionele folk geïnspireerd, zoals Joni Mitchell, Carole King, Cat Stevens. Tegen de tijd dat de plaat uitkwam, zo'n drie jaar later, had ik eigenlijk al genoeg van de sound van het album. Toen ik zo'n 20 jaar was luisterde ik naar modernere muziek, zoals Radiohead. Toen ben ik op zoek gegaan naar muzikanten die me konden helpen die richting te vinden. Daarom is mijn tweede album The Brothel ook heel erg anders geworden.
Op The Brothel gebruikte je veel meer elektronica vergeleken met het debuut. Heb je geen fans van je vervreemd daardoor?
Ik ga absoluut geen compromissen sluiten om het mijn fans gemakkelijker te maken. Voor mij geldt alleen dat ik me op een bepaalde manier wil uiten en dat met een sound wil doen die mij aanstaat. Als mensen een lief meisje achter een piano verwachten, maar dan snoeiharde elektronische beats voorgeschoteld krijgen, dan hebben ze gewoon pech. Als ik rekening ga houden met mensen dan verloochen ik mezelf. In A Moveable Feast schrijft Hemingway dat hij in Parijs woonde en alle bekende artiesten en schrijvers leerde kennen. Maar als hij dan weer alleen in zijn appartement zat, realiseerde hij zich dat hij zijn omgeving moest vergeten en alleen moest schrijven over dingen waarin hij volstrekt eerlijk naar zichzelf toe kon zijn. Dit is precies hoe ik muziek wil maken, je moet nooit rekening gaan houden met wat anderen ervan vinden.
Kun je iets zeggen over de thematiek van The Brothel?
Op The Brothel heb ik vooral een soort mini-samenleving willen omschrijven, met alle extreme dingen die daarin gebeuren. Een bordeel illustreert dit goed, omdat er zoveel extreme dingen gebeuren, met extreme mensen. Ik houd ook van alle duistere kanten rondom een bordeel.
Kunnen we op je volgende album ook weer een nieuwe richting verwachten? Ben je daar al mee begonnen?
Ja, daar ben ik al mee bezig. Hopelijk kunnen we het volgende album in alle landen tegelijk uitbrengen. Ik schrijf nummers gewoonlijk altijd eerst met toetsen en zang en ga daarna de nummers uitwerken in de studio. De laatste tijd ben ik vooral gefocust op de baslijnen en probeer ik de nummers vanuit een baslijn te schrijven. Voor The Brothel het was vooral piano en vocals, voor het nieuwe album kun je vooral veel bas verwachten. Het gaat in ieder geval nog meer een elektronische kant op.
En waar luister je zelf tegenwoordig naar?
Ik ben nog steeds weg van Radiohead. Heb zojuist de Special Edition van The King of Limbs besteld en kan niet wachten tot ik hem binnen heb. Ik luister naar artiesten als Dolly Parton voor de melodie, maar ook naar dubstep, bijvoorbeeld van Datsik. Veel elektronische muziek de laatste tijd in ieder geval. Het nummer “All of the Lights” van Kanye West ontroerde me onlangs ook enorm. Echt een fantastisch nummer, gegarandeerd kippenvel.
Ik heb je zien optreden op Eurosonic in Groningen. Doe je veel van dit soort showcases?
Eurosonic was heel vreemd. Mensen kwamen binnen, liepen een rondje en vertrokken weer. Vanaf het podium merk je meteen of mensen er alleen voor de muziek zijn of voor hun werk. Daardoor wordt het voor mij ook meer 'werk'. Ik realiseer me dan dat ik niet alleen aan het optreden ben, maar vooral mezelf aan het promoten ben. De laatste tijd heb ik best wel veel van dit soort showcases gedaan, maar ik geef echt altijd de voorkeur aan normale optredens.
Heb je wel al concrete resultaten gezien?
Vooral mijn promotor is erg druk op zo'n festival. Ik speelde ooit op een groot festival in Denemarken en daar was iemand van Grönland Records en door mijn optreden op dat festival heb ik een platendeal gekregen.
Op dat moment worden we onderbroken door de tourmanager. Hij laat het promotieschema voor Duitsland zien… een enorm lange lijst met datums en plaatsen op zijn Blackberry-scherm. “What? It's too much!” verzucht Susanne Sundfør met een gezichtsuitdrukking die een combinatie van blijdschap en toch ook wel enige paniek verraadt.