Wie een eerste sprong in de enorme jazz-oceaan wil wagen, wordt doorgaans een album als Kind of Blue van Miles Davis aangeraden. De ideale instapplaat, inderdaad. Somethin’ Else van Cannonball Adderley is er ook zo een. Oude, maar bepaald niet versleten jazz-klassiekers. Maar koudwatervrees voor jazz wordt net zo makkelijk een warm bad met Frame of Reference van de 22-jarige, in Groningen geboren saxofonist Ben van Gelder. Opgenomen in New York met een wereldband, laat Van Gelder horen dat hij de jazz-geschiedenis heeft opgezogen als een spons. Met name saxofonist Lee Konitz is met zijn ronde, tikkie melancholische toon van invloed geweest. Maar Ben heeft dankzij zijn vader (jazzplatenverkoper te Groningen) van meerdere blokjes jazzkaas gegeten. Hij covert, heroverweegt eigenlijk, nummers van Thelonius Monk en John Coltrane, en doet dat op eigen wijze. Hij schreef zelf nummers, en speelt tracks van pianist Aaron Parks, die ook meespeelt. “Wise Old Man”, geschreven door Parks, tovert als vanzelf een sepiakleur over je blikveld. Van Gelder (jongere broer van de hier vorig jaar bejubelde pianist Gideon) maakt het de luisteraar niet moeilijk, verwacht geen wringende noten of hinkstapsprongen. Hier en daar wordt eerder wat gehuppeld (zoals in “Countdown”), Van Gelder heeft volgens mij vooral een hele mooie plaat willen maken. En is daarin met vlag en wimpel geslaagd. Jazz is muziek die bol staat van de traditie, waar je vele kanten mee op kunt. Behagen zonder in gemakkelijk gestreel te vervallen, Ben en band weten vele prettige plekjes te beroeren.
mij=BvG Music
4 reacties