De tijd dat Tom Waits in het nachtclubcircuit bivakkeerde, ligt toch wel even achter ons. Toch weet hij dat met de donkere sfeer in zijn nummers wel degelijk op te roepen. Gelukkig maar, want sinds Swordfishtrombones ben ik verslaafd aan zijn unieke geluid. Het laatste échte album Real Gone verscheen in 2004 en dus wil ik niet zonder deze nieuwe schijf. Ik schaf Bad As Me dan ook aan en koop dan maar meteen de ltd. edition, wegens de drie extra nummers en het boekwerk. Niet om mijn koop goed te praten, maar vooral omdat het een waanzinnig sterke plaat is, loop ik dolgelukkig rond. Het begint al bij de swingende opener “Chicago”, die start als een locomotief die langzaam op gang komt, om in een kakofonie aan geluiden op vol vermogen te komen. Dit dankzij het stemgeluid, het gitaarwerk, de ritmesectie en de bluesy mondharmonica. Of “Talking At The Same Time”, waar ik Waits in mijn gedachten gezakt op de grond zie zitten om zijn verhaal te doen en het minimale pianogepingel voor de perfecte details zorgt. Of neem de rock ´n´ roll in “Get Lost” waar hij qua zang helemaal los gaat. Waits houdt het kort maar krachtig en elk nummer, dat hij samen met zijn vrouw Kathleen Brennan schreef, heeft iets eigens. Daarbij helpt de keur aan stermuzikanten uiteraard. Ik noem gitaristen als Marc Ribot, David Hidalgo en Keith Richards maar even als voorbeeld. De drie bonustracks zijn overigens ook zeer de moeite waard, maar hadden eigenlijk best op het album kunnen staan. Bij Waits kan het wat mij betreft niet lang genoeg duren en zeker niet op Bad As Me. De tijd moet het uiteindelijk uitwijzen, maar ik denk dat dit toch wel een van de hoogtepunten in zijn toch al niet misselijke oeuvre is.
mij=ANTI / PIAS
En vergeet Les Clapool en Flea (RHCP) als gast bassisten niet!
Heb me wat ingehouden. Moet wel leesbaar blijven. 😉
Eens, een prachtplaat! Wat ik overigens wel weer heel grappig vind: de grote namen vallen eigenlijk niet op. Het is Waits zoals we hem kennen, of er nu wel of geen Flea of Richards meedoet. Goed beschouwd mag je dus concluderen dat vooral Marc Ribot terug te horen is in de sound.
Bas As Me is Tom Waits op z’n best. In ieder liedje zit wel een briljante tekstuele vondst. Humor, sfeer en emoties wisselen elkaar in sneltreinvaart af.
Deze cd is ook voor niet TW fans (hoe kunnen die bestaan?) een aanrader!
En vergeet Les Clapool en Flea (RHCP) als gast bassisten niet!
Heb me wat ingehouden. Moet wel leesbaar blijven. 😉
Eens, een prachtplaat! Wat ik overigens wel weer heel grappig vind: de grote namen vallen eigenlijk niet op. Het is Waits zoals we hem kennen, of er nu wel of geen Flea of Richards meedoet. Goed beschouwd mag je dus concluderen dat vooral Marc Ribot terug te horen is in de sound.
Bas As Me is Tom Waits op z’n best. In ieder liedje zit wel een briljante tekstuele vondst. Humor, sfeer en emoties wisselen elkaar in sneltreinvaart af.
Deze cd is ook voor niet TW fans (hoe kunnen die bestaan?) een aanrader!
Video voor “Hell Broke Luce”: http://www.youtube.com/watch?v=0Fju9o8BVJ8