Aarrgghh!! Neee!! De stem van Phil Collins uit mijn speakers! Het is even flink schrikken als de stem van de man die verantwoordelijk is voor “Sussudio” tussen mijn zorgvuldig opgebouwde collectie digitale muziek opduikt. De verantwoordelijke bron blijkt een tribuutalbum voor de in 2009 overleden Britse singer-songwriter John Martyn te zijn. Collins was goed bevriend met Martyn en verdiende daarom een plekje op het album, dat verder bijdragen bevat van artiesten als Beck, David Gray, Lisa Hannigan, Paolo Nutini, Vetiver en Robert Smith. Het is lastig om een mening te vormen over een dergelijk album, er staan ten eerste veel nummers op (30 in totaal) en daarnaast is de kwaliteit van de bijdragen zeer divers. Het aanbod varieert van minder geslaagde (“The Easy Blues” door Joe Bonamassa, “One World” door Paolo Nutini en “Tearing and Breaking” door die zingende drummer) tot prachtige uitvoeringen van de originelen (het slepende “Small Hours” door Robert Smith, een mooi ingetogen “Stormbringer” door Beck, het smoothe “Certain Surprise” door Sabrina Dinan). Natuurlijk blijft het lastig om te bepalen of het slagen of mislukken van een cover veroorzaakt wordt door degene die de cover uitvoert of het nummer zelf, maar de indruk die achterblijft is dat Martyn ondanks zijn relatieve onbekendheid toch behoorlijk wat pareltjes heeft geschreven. Johnny Boy Would Love This is een treffend, afwisselend en toch vooral ook indrukwekkend eerbetoon.
mij=V2
4 reacties